अवकाश

आभाळ फाटलेले तरी;

नेत्र रिक्त दोन्ही,

काय गोठुन आहे देही;

सांगेल का मज कोणी?

तो भास कळीचा होता;

जो मनास स्पर्शूनी गेला,

रित्या नयनात तुझ्या गं;

तो स्वप्न देऊनी गेला...!

अन् आज आहे रिती ओंजळ;

जी कधी त्याने चुंबिली होती,

चांदण्यांनी अवकाशाची;

नक्षी त्याने सजविली होती...