अजिंक्य !!

सूर्य काचरतच होता 

उगवायला आज

ढगांच्या मनावर म्हणे 

कळकटलेली साज

मळभाच सावट 

चुकलं त्यालाही नाही

सारी सृष्टी दिपवनारा 

नम दिस काही

तरीही दिव्य प्रकाश 

काही दडत नव्हता

यत्न जिंकण्याचाही 

आटोकाट होता

मळभाचाही काळ 

सरून गेला

उफळण्याचा यत्न 

तडीस आला 

काळ्या ढगांमागून 

नवी आशा चमकली

लख्ख पांढरी शुभ्र 

किरणं डोकावली

आता मात्र निर्दयी 

ढगाला नाही सोसावल

ऊन सावलीलाही 

त्यानं चांगलंच खेळवलं

जीव सारा एकवटला 

आता आग डोळ्यावरती

किरणं तलवारी सारखी 

धारदार भासती

दोन हात मळभाशी 

ढग कापूर झाला

कळकटलेलं सावट कापत 

लख्ख प्रकाशीत झाला

तो सूर्य, तो अजिंक्य

शांत झालं तेज मावळतीला गेला

कधीही न हरण्याचं शिकवूनच गेला