ସେ କାଳ ମକର

କାହିଁ ଗଲାଣି ସେ ପୂରୁବ ମକର

ରାତି ପାହୁ ପାହୁ ନଈରେ ହାଜର ।

ବାଘ ପରି ଶୀତ ମାଡି ବସି ଥାଏ, 

ସେଥିକୁ କା‌ହାରି ଖାତିର ନ ଥାଏ ।

ଫୁଙ୍ଗୁଳା ଦେହରେ ଥୁରୁ ଥୁରୁ ହୋଇ, 

ବୁଡ଼ ପକାନ୍ତି ଯେ ହରିବୋଲ ଦେଇ ।

ଉତ୍ତରାୟଣ ରେ ଦେବ ଦିବାକର,

କରନ୍ତି ସଭିଏଁ ତାଙ୍କୁ ନମସ୍କାର।

ତାପ ର ଚାବୁକ ଅତି କଷ୍ଟକର, 

ଶୀତ ପଳେଇବ ହୋଇ ଥର ହର । 

ମାଆ , ଜେଜେ ମାଆ ହୋଇ ଉଜାଗର, 

ଗଢିଥାନ୍ତି ପିଠା କେତେ ରକମର ।

କାକରା , ଆରିଷା , ପୁଳି ଯେ ଏଣ୍ଡୁରି,

ଖିରି, ରସାବଳି କରନ୍ତି ତିଆରି ।

ସୂରଯ ଦେବତା କରି ପ୍ରଣିପାତ, 

କହନ୍ତି ଦେବ ହେ ହୁଅ ଆତଯାତ।

ତୁମେ ତ ସକଳ ଶକତି ଆଧାର, 

କଲ୍ୟାଣ କର ହେ ଜୀବ ଜଗତର ।

ମକର ଚାଉଳ, ତିଳ ,ନାରିକେଳ, 

କଦଳୀ, ସାକାର, ଦହି ଯେ ଆବର ।

ଅରପିଣ ପୂଜି ଲକ୍ଷ୍ମୀ ନାରାୟଣ,

ଗଉଣି କଠା କୁ କରି ପାରାୟଣ।

ବିତରନ୍ତି ଭୋଗ ବୃଦ୍ଧ ବନିତା ର,

ଦେବାର ଖୁସି ତ ନଥାଏ ନେବାର ।

ଉଠୁଥାଏ ପଡୁଥାଏ ଘର ଦ୍ବାର, 

ଉର୍ମି ପରକାର ଯେସନେ ସାଗର ।

ମନ ଚାହେଁ ଖୁସି ରହୁ ବରାବର ,

ଦୁଃଖ ଉତ୍ପିଡନ ଚାଲି ଯାଉ ଦୂର ।

ସୁଖ ନ ଥାଏ ଯେ ବେଶି ପାଇବାର,

ଚାଖଣ୍ଡେ ପେଟ କୁ କେତେ ଦରକାର ।

ବୁଝିଥିଲେ ବୋଲି ସେ କାଳର ଲୋକ ,

ଲୋଡା ନ ଥିଲା ଯେ ତାଙ୍କର ଅନେକ ।

ମକର ମଉଜ ନାହିଁ ଆଜି ଆଉ, 

ବୋହୂ, ବାପଘର ଯାଉ କି ନ ଯାଉ ।

ଯାତରା, ମେଳନ, ମେଳା, ମାଉଛବ , 

ସପନ ସେ ସବୁ ନୁହଇ ବାସ୍ତବ ।

ଷଠି ଘର ହେଲା ମଶାଣି ର ଭୂଇଁ,

ଗାଁ ର ଠିକଣା କାହା ଠାରେ ନାହିଁ ।

ବୃଥା ଭାବନା ରେ କାଳ କାଟ ନାହିଁ, 

ସେଥିରୁ ଆନନ୍ଦ କେବେ ନ ମିଳଇ  ।