ଜୀବନ ସଙ୍ଗୀତ

କାନ୍ତକବି ଲକ୍ଷ୍ମୀକାନ୍ତ ମହାପାତ୍ର

ମୋର ସକଳ ଗର୍ବ ଚୂର୍ଣ୍ଣ କରିଛ, ସବୁ ତ ନେଇଛ ଛଡ଼ାଇ,

ଆଶାର ତୁଙ୍ଗ ଶିଖରୁ ଖସାଇ ଧୂଳିରେ ଦେଇଛ ଗଡ଼ାଇ,

ସବୁଥିରୁ କରି ନିଃସ୍ବ

ଶିଖାଇ ଦେଇଛ ଆପଣାର ବୋଲି

ମଣିବାକୁ ସାରା ବିଶ୍ବ;

ଅଭାଗା ହାତରେ ଅମୂଲ୍ୟ ସମ୍ପଦ ଆପେ ଦେଇଅଛ ବଢ଼ାଇ ।

ଏ କି ପ୍ରେମ, ଏ କି ଛଳନା,

ଏ କି ପରିହାସ ଅବା କଉତୁକ

କରି ନ ପାରିଲି କଳନା;

ସେଥିପାଇଁ ଯେବେ ଏତେ ଅନୁରାଗ

ମିଳିଲା ନାହିଁ କି ଆଉ କିଛି ବାଗ,

(ଏଣେ) ଛୁତି ଛଡ଼ା ହୋଇ ନାଟ ଦେଖୁଅଛ

(ତେଣେ) ଲଗାଇ ଦେଇଛ ଲଢ଼ାଇ ।