ଆଶା କିନ୍ତୁ ରହିଗଲା

ଆଶାରେ ବଞ୍ଚଇ ମାନବ ମରତେ

କେ କର୍ମ କରୁ ନକରୁ

ମାତ୍ର ଆଶାଟିକୁ ତୋଳି ଧରିଥାଏ

ଭାବନାରେ ମହାମେରୁ ।

ଆଶା ପୂରା କରେ କେ ସତ୍କର୍ମେ ଜିତି

କିଏ ବି ବିପଥଗାମୀ

ଶୁଖିଲାରେ କିଛି ମାଡ଼ି ବସିବାକୁ

ହୁଅଇ ବି କେହି ଭ୍ରମି ।

ଜନମୁ ମରଣ ମନ ସଙ୍ଗେ ଭାବ

ଆଶା ବୃକ୍ଷକୁ ମେଲାଇ

ମିଳିଗଲେ ଥରେ ଆହୁରିକୁ ଇଚ୍ଛା

କେବେ ଫେରି ନ ପାରଇ ।

ଗରବ ଦମ୍ଭରେ କେ ଅପରେ ବୋଲେ

ହୋଇ ମୁଁ ନିଃସ୍ବାର୍ଥପର

କରମ ସାଥିରେ ନିତି ଯୁଝିଲେ ବି

ମନ ହୁଏନି ଅନ୍ତର ।

ଆତ୍ମୀୟଙ୍କ ପାଇଁ ତୋଳିଲି ପ୍ରାସାଦ

ଗାଡ଼ି ଘୋଡ଼ା ଦେଲି ଝଞ୍ଜି

ତଥାପି ମନରେ ଅବଶୋଷ ରହେ

ନ ପାରିଲେ ମନ ରଞ୍ଜି ।

ପୁଅ, ବୋହୂ, ନାତି, ନାତୁଣୀ ସଙ୍ଗରେ

ସୁଖେଦୁଃଖେ ଦିନ ଗଲା

ଅଣନାତିକୁ ମୋ କୋଳେ ଧରିବାକୁ

ଆୟୁଷ ସରି ଆସିଲା ।

ଦୟାର୍ଦ୍ର ହୃଦୟ ଦେଖାଇ କେ କହେ

ଏ ହାତ କେତେ ଦେଇଛି

ବାର୍ଦ୍ଧକ୍ୟ ଛୁଇଁଲା ବେଳ ଗଡ଼ି ଗଲା

ଆଉ କ'ଣ ବଳ ଅଛି !

ତୀର୍ଥ ସ୍ଥାନ ବୁଲି ଦରଶନ କଲି 

ଆଉ କିଛି ରହିଗଲା

ଥାଇ ମଧ୍ୟ ଅର୍ଥ ଆଶା ମୁଲ୍ୟହୀନ

ପ୍ରାକର୍ମ ମୋ କମିଗଲା ।

ହୃଦୟଟା ଆଜି ଦୁଃଖରେ କାନ୍ଦୁଛି

ବେଳ ମୋର ସରିଗଲା

ନିଜ ପଥ ପାଇଁ କିଛି କରିଥାନ୍ତି

ଆଶା କିନ୍ତୁ ରହିଗଲା ।