नटखट मुरारी

निघाल्या गोपिका

यमुनेच्या तीरी ।

शोधती साऱ्या

कुठे तो श्री हरी ।

बाळ तो गोपाळ

बसून झाडावरी ।

बघतो तिथून

कसा भिरीभिरी ।

झाली राधा उदास

कन्हा येईना तरी ।

हळूच उठले सूर

वाजली बासरी ।

राधा शोधते मुरली

झाला आनंद भारी ।

दिसेना कन्हैय्या

शोधे दिशा चारी ।

झाडावर गवसला

नटखट मुरारी ।