માણેસ, તું મરોય

માણેસ, તું મરોય, મ કર આંખ્યો રાતિયા,

કુળમાં લાગે ખોય, મરતાં મા ન સંભારિયે.

તરવરિયા તોખાર, હઇયું ન ફાટ્યું હંસલા;

મરતાં રા’ખેંગાર ગામતરાં ગુજરાતનાં.

રે, સાબર શિંગાલ, એક દિન શિંગાળાં હતાં;

મરતાં રા’ખેંગાર ભવનાં ભીલાં થઇ રહ્યાં.

કાંઉ કેંગરછ મોર, ગોખે ગરવાને ચઢી ?

કાપી કાળજ કોર, પિંજર દાઝ્યો પાણિયે.

સ્વામી ! ઊઠો સૈન્ય લઇ, ખડ્ગ ધરો ખેંગાર;

છત્રપતિએ છાઇઓ ગઢ જૂંનો ગિરનાર.

વાયે ફરકે મૂછડી, રમણ ઝબૂકે દંત;

જુઓ પટોળાંવાળીઓ, લોબડીવાળીનો કંથ.

ઊતર્યાં ગઢ ગિરનાર, તનડું આવ્યું તલાટિયે;

વળતાં બીજી વાર, દામોદર કુંડ નથી દેખવો.

ચંપા તું કાં મોરિયો? થડ મેલું અંગાર;

મોહોરે કળિયું માણતો, માર્યો રા’ખેંગાર.

ઊંચો ગઢ ગિરનાર, વાદળથી વાતું કરે,

મરતાં રા’ખેંગાર રંડાલો રાણકદેવડી.

ગોઝારા ગિરનાર, વળામણ વેરીને કિયો?

મરતાં રા’ખેંગાર, ખરેડી ખાંગો નવ થિયો.

મ પડ મારા આધાર, ચોસલાં કોણ ચડાવશે?

ગયા ચઢાવણહાર, જીવતા જાતર આવશે.

પાણીને પડતે કહો તો કૂવા તો ભરાવિયે,

માણેરાં મરતે શરીરમાં સરણાં વહે.