ଶୂନ୍ୟ(୦)

ସୌଭାଗ୍ୟଲକ୍ଷ୍ମୀ ଆଚାର୍ଯ୍ୟ

ଆଦ୍ୟରୁ ରେଖା ଟାଣି ଏକ ସରଳ ବୃତ୍ତାକାରରେ ଅନ୍ତ-

ବିଯୋଡ଼ ‘ନବମ’ ସଂଖ୍ୟା ଓ ଏକ ଯୋଡ଼ର ଆଧାର

ତନ୍ମଧ୍ୟରେ ସ୍ଥିତ ଏହି ଅସୀମ, ଅନନ୍ତ-

ଶୂନ୍ୟ, ମହାଶୂନ୍ୟର ଉପନିଷଦ, ବେଦାନ୍ତ!

ସକାଳର ଅରୁଣିମା ଛିଟା

ପ୍ରଦୋଷର ପରାଜିତ ରଙ୍ଗରେ ଭିଜା ଶୀତଳ ଶୋଣିତ

ନୀଳ ହ୍ରଦର ଅସୀମ ଶାନ୍ତିରେ ସୁପ୍ତ

ସାଗର ଲହରୀର ତାଣ୍ଡବରେ ହୃତ

ନୀଳ ଆକାଶର ରିକ୍ତତାରେ ରିକ୍ତ

ଛାୟା ପଥରକୁ ହେଳିରେ ବିସ୍ତୃତ

ତନ୍ମଧ୍ୟରେ ଏ ଶୂନ୍ୟ-ମହାଶୂନ୍ୟ-ବିଶାଳତାରେ ବ୍ୟାପ୍ତ ।

ଚପଳ ନାୟିକା-ଚଞ୍ଚଳ ଚାହାଣିର ଛଟା

‘ପ୍ରେମ ’ ଓ ‘ମୋହ’ ମଧ୍ୟେ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣତାର ଜୁଆର ଭଟ୍ଟା

ସମ୍ପର୍କର ଚଉମୁହାଣିରେ, ସଂକଳ୍ପର ବୃକ୍ଷରାଜି ଗହଣରେ

ପତ୍ର ସବୁ ଝଡ଼ୁଥାଏ, ସମୀରଣ ପ୍ରବାହରେ

ପାଗ ପରିବର୍ତ୍ତନର ସନ୍ଦେଶ ଅନୂଠା ।

ଭଗ୍ନ, ଭାରୀ ହୃଦୟର ନିଃସଙ୍ଗତା

‘ମନ’ ଓ ‘ବିବେକ’ ଦ୍ଵନ୍ଦ୍ଵ- ନାହିଁ ଯେ ବିରାମ

କିଏ ଦେଖେ ଚକାଡୋଳା,

କାହା ପାଇଁ ସେ କୃଷ୍ଣବିବର-

ତନ୍ମଧ୍ୟରେ ସବୁ ଶୂନ୍ୟ-ମହାଶୂନ୍ୟ ।

ସ୍ବାର୍ଥର ମଞ୍ଚରେ ଭାବନାର କ୍ରୀଡ଼ା

ପାଷାଣ ଚୂରିବାରେ ହୃଦୟର ପୀଡା

ତର୍କ ଯାଏଁ ସୀମିତ ଯେ ଜ୍ଞାନ

ପ୍ରକୃତି ସହ ଲଢ଼ୁଥାଏ, ଅସଫଳ ବିଜ୍ଞାନ ।

ନିରୀହ ଜନତାଙ୍କ ଶବ ପରେ ଉଡ଼େ

ରାଜନୀତି ପତାକା

‘ଉତ୍ପତ୍ତି’, ପ୍ରଗତିର ନାମେ

ପରମାଣୁ ଧମାକା।

ଏବଂ ତା’ପରେ ସବୁ ଶୂନ୍ୟ-ମହାଶୂନ୍ୟ ।

‘ଆତ୍ମା’ ଖୋଜୁଥାଏ ‘ପରମାତ୍ମା’

ଲକ୍ଷ୍ୟରେ ବାରମ୍ବାର ପଥଭ୍ରଷ୍ଟ ହେଉଥାଏ-

ଆସ୍ଥା ଓ ବିଡ଼ମ୍ବନାର ଭିଡ଼ ମଧ୍ୟରେ

ଖୋଜୁଥାଏ ଏକ ‘ଶୂନ୍ୟ’

ଅନ୍ୟ ଏକ ‘ଶୂନ୍ୟ’ ।