ମଣିଷ ପଣିଆ
ମଣିଷ ପଣିଆ
ଆବେଗଭରା ଏ ଦରଦି ଜୀବନେ ,
ପ୍ରତିକ୍ଷାର ନାହିଁ ଅନ୍ତ ।
ଶାନ୍ତ କ୍ରାନ୍ତ ଆଉ ଅବିଶ୍ରାନ୍ତ ହୃଦୟରେ ,
ଭାବନାରେ ବିମୋହିତ ।
କର ଅବା ମର ଜୀବନ ବିତାଅ ,
ଶୋଷଣ ହଉବା ଲାଞ୍ଛନା ।
ଦଣ୍ଡେ ଖାଇ ଖଣ୍ଡେ ପିନ୍ଧି ,
ବଞ୍ଚିଗଲେ ତରିଜିବ ଏ ଜୀବନେ ।
ଘାତକ ସାଜିଛି ଆପଣାର ଲୋକ ,
କହିବା କାହକୁ ଆଉ ।
ମଣିଷ ଭିତରେ ମହତ ପଣିଆଁ ,
ଦେଖିହେଉ ନାହିଁ ଆଉ ।
ତୃଛ ପ୍ରଶଂସା ପାଇବା ବାହାନାରେ ,
ଖାଲି ନିଜେ ନିଜକୁ ଦେଖାଉ ଥାଉ ।
ଗର୍ବ ଅହଁଙ୍କାର ପ୍ରଭୂତ ବିସ୍ତାର ,
ମନୋଭାବ ନେଇ ମନୁଷ୍ୟ ।
ନିଇତି ଜିଉଁଛି ପାଇବା ଆସାରେ ।
ହୋଇ ନିଜେ ପ୍ରଥଭ୍ରଷ୍ଟ ।
ନିତି ଆଦର୍ଶକୁ ଜଳାଞ୍ଜଳି ଦେଇ ,
ହୋଇଅଛି ପ୍ରଥଭ୍ରଷ୍ଟ ।
ମାନ ଅପମାନ ଲାଞ୍ଛନା ସହି ସେ,
ଅନ୍ତରରେ କାନ୍ଦି ମୁଖରେ ଫୁଟାଏ ହସ ।
@ ସୁସିଲ୍ ପାଣି ,ପୁରୀ ।