ପାରିବୁ ତ ଯାଇ ?

ନିଜ ନୀଚ୍ଚତାକୁ ଦେଖ୍

ଧିକ୍କ୍ ତୋର ସବୁ ଶିକ୍ଷା ଦୀକ୍ଷା

ଶକ୍ତି , ଅର୍ଥ , ସାମର୍ଥ୍ୟ

କାହିଁକି ତୁ ଏତେ ତଳକୁ ଖସିଗଲୁ

କେଉଁଥି ପାଇଁ ଏତେ ଗର୍ବ ଅହଙ୍କାର ।

ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ହତାଶା , ଅସଫଳତା କି

ଏ ହିଂସ୍ରତା , ବିସ୍ଫୋରଣର ମଞ୍ଜି

ନା ନିଷ୍ପେସିତ କଏଦ୍ ଆତ୍ମାର ଏ ଆର୍ତ୍ତଚିତ୍କାର

ନା ଜଣାଇବାକୁ ଚାହୁଁ ଜଙ୍ଗଲରେ ତୋର ଆଧିପତ୍ୟ  

ହାତେଇବାକୁ ଚାହୁଁ ସେ ମିଛ ସିଂହାସନ ।

ସତ ହେଲା , ସଭ୍ୟ ଶିକ୍ଷିତର ମୁଖା ତଳେ 

ବଣ୍ଯ ନୃଶଂସ ପଶୁଟିଏ ମାତ୍ର ତୁ 

ନିଜ ଦେହର ସୁରକ୍ଷା , ଭୋକ ତୋର ଆଗ ।

ହିଂସାର ରାସ୍ତା ହିଁ ଏକ ମାତ୍ର ଜଣା ରାସ୍ତା ତୋର

ଅହଂ ପୁରୁଷ ସିଂହ , ଏ ଜଙ୍ଗଲ ର ସ୍ୱାମୀ 

ସବୁ ଶିକାର , ସ୍ତ୍ରୀ ରେ ମୋ ପ୍ରଥମ ଅଧିକାର 

ଏଇ ତ ତୋର ବାସ୍ତବ ରୂପ ଆଉ ପ୍ରକୃତି 

ଏ ଆଦର୍ଶ , ମଣିଷ ପଣିଆର ଦର୍ଶନ ,

ଚିକ୍କଣ ସରୁ ସଭ୍ୟ ସୁନ୍ଦର ମୁଖା ସବୁ ଛଳନା । 

କରିବାକୁ ଚାହୁଁ ରାଜ୍

କରିହେବ ନିଜ ପଶୁତ୍ୱ ଉପରେ 

ତଥାଗତ ଙ୍କ ମଧ୍ଯମ ପଥେ ଚାଲି 

କରୁଣା ଅହିଂସାର ମନ୍ତ୍ରକୁ ଆଦରି

ହେଲେ ପାରିବୁ ତ ତୁ ଯାଇ 

ବୁଦ୍ଧ , ଧମ୍ମ ଆଉ ସଂଘ ର ଶରଣେ ।

ନାହିଁ ଆଉ ଚାରା ପଶୁତ୍ୱରୁ ମୁକ୍ତ ହେବାର

ନିଜ କଳ୍ପିତ ପୃଥିବୀରେ ନିଜକୁ ସମ୍ରାଟ ବୋଲାଇ

କିଏ ବା କେବେ ଶାନ୍ତି ମୁକ୍ତି ଲଭିଛି କହ ।