କବିତା

ବିବେକ, ଚରିତ୍ର କରି ମଥାନତ

   ଲୋଟିଛି ଯାହାର ଚରଣ ତଳେ

ଅୟୁତ ରଜ୍ଜୁ ରେ ଆଦର୍ଶ ମଣିଷ

  ଥିଲା କି ସତେ ଏ ମହୀମଣ୍ଡଳେ ।

ପାଇ ରାଜପଦ ତ୍ୟାଗୀଛି ସେ ଭୋଗ

     ସର୍ବୋଦୟ ବତୀ ଦିହୁଡି ଜାଳି

ଜଳଜମି ଆଉ ଜଙ୍ଗଲ ପାଇଁ କି

  ବନବାସୀ ସାଥେ ଯାଇଛି ଚଳି ।

ଭାଜିଛି ତନ୍ଦ୍ରା କେତେଯେ ଆଖିର

    ଜମିଦାର ଙ୍କର ବେଠି ବଗାରୀ

ସହିଛ ଯାତନା ରାଜର୍ଷି ହେ ତବ

   ଶରୀରୁ ଶୋଣିତ ପଡ଼ିଛି ଝରି ।

ସଞ୍ଜିବନୀ ସମ ଭୂମିହୀନ ପାଇଁ

    ବାଣ୍ଟିଛ ଭୂଦାନ ସାରାମୂଲକେ

ସେବା ତ୍ୟାଗ ନିଶା ନିବାରଣ ତବ

  ଜୀବନ ଉଚ୍ଚାରେ ପ୍ରତିଟି ଶ୍ଵାସେ ।

ନିର୍ମାଣୀ ଆଶ୍ରମ ପ୍ରଜାମଣ୍ଡଳ ର

   ସଂଗ୍ରାମୀ ସନ୍ତାନ ଅନାଥ ଜନ

ମୈଳିକ ଶିକ୍ଷା ରେ କି କୁହୁକ କଲ

   ସୃଷ୍ଟି କଲ ଶହ ଶହ କମାଣ ।

ଭାଷା ଚନ୍ଦନ କୁ ଲଗାଇଛ ହୃଦେ

   ଓଡିଆଙ୍କୁ ରାଜଭାଷା ମାନ୍ୟତା

ସରଳ ଆଦର୍ଶ ତ୍ୟାଗ ର ଜୀବନେ

 ସୃଷ୍ଟି ହେବେ ନାହଁ ଏମିତି ନେତା ।

ତ୍ୟାଗର ନଥାଏ ସୀମା ସର‌ହ୍ରଦ

    ଜୀବନର ତବ ଆଦର୍ଶ ବାଣୀ‌

ସୃଷ୍ଟି ଥିବା ଯାଏ ନବବାବୁ,ବାପି

   ଓଡ଼ିଆ ଙ୍କ ହୃଦ ମଉଡମଣୀ ।