हॅप्पिली एव्हर आफ्टर

हॉस्पिटल कॅफेटेरियामध्ये पाय ठेवताच कॉफीच्या वासाने, मेघनला चापटी बसल्यासारखी जाग आली; आणि तिला पोटात पडलेल्या खड्ड्याची जाणीव झाली. खड्डा जितका येऊ घातलेल्या टेस्टच्या काळजीमुळे होता तितकाच भेकेमुळेही होता. ती रांगेत उभी राहिली. इतर लोकांच्या रेग्युलर कॉफी , मोका, लाटे , शॉटस ,बेगल ,एग सँडविच, मफीनच्या ऑर्डर्स ऐकून तिला अनेक युगानपूर्वीचा तिचा एस्प्रेसो शॉटने दिवस सुरु होण्याचा काळ आठवला, जिभेला मात्र आता त्याची चव आठवत नव्हती.

“Mam would you like to place your order now?” काऊंटर पलीकडून प्रश्न आल्यावर मेघन परत भानावर आली.

“I would like a grilled pesto sandwich, but can you replace the Swiss cheese with Monterrey Jack?”

“Sure. Would you like anything to drink?”

“No, but I would like a pack of the extra crunchy salt and pepper potato chips. And can you grill the sandwich to a crunchy brown texture?”

ऑडर घेणाऱ्या बाईने मेघनकडे भुवया उंचावून बघत पण नरमीच्या स्वरात सांगितलं , “ We cant do that Mam, its a standard grill. Is that all for you?”

मेघनने परत एकदा डिसप्ले केस कडे बघितलं. “I would like a strawberry Tart too..”

“ Is that for here or to go?”

“ To go, please. Thank you.” मेघनने पटकन कार्ड स्वाईप केलं आणि ती बाजूला सरकली.

इमेजींग डीपार्टमेंटला रेजीसट॒रेशन करून मेघनने वेटिंगरूमवर नजर फिरवली. सकाळचे साडेआठ वाजले असले तरी गर्दीच होती. सगळ्यात कोपऱ्यातला आणि त्यातल्या त्यात प्रायव्हसीचा फील देणारा कोपरा मेघनने निवडला. पर्स तिने शेजारच्या खुर्चीवर ठेवली. घाईने सँडविचआणि चिप्सचे पाकीट उघडले; त्याचा भरपूर आवाज होतोय ह्याचं भान न ठेवता तिने मुठभर चिप्स तोंडात कोंबल्या.

दाताखाली त्यांचा होणारा चुरचुर आवाज तिला सुखावून गेला. मेघनने डोळे मिटून घेतले. चवीपेक्षा तो चुरचुर होणारा आवाज तिच्या चेहऱ्यावर समाधानाची एक छोटी छटा उमटवून गेला. मांडीवरून सँडविच खाली घसरून पडलं तरी मेघनने डोळे उघडले नाहीत. क्रिस, माया आणि सिडपासून लपून, कुठल्यातरी गुहेत बसून ती एकटीच एंब्रॉसिया उपभोगते आहे असं मेघानला वाटलं. मुलांना क्रिस कडे ठेऊन स्वतः हा आनंद उपभोगल्याबद्दल अपराधी वाटलं. तिने आणखीन मोठा चिप्सचा बकाणा भरला.

“ Mommy , look a sammy..I want a sammy too mommy...”

मर्जी विरुद्ध मेघानने डोळे उघडले. एका फुटावर एक चार पाच वर्षाची, निळ्याडोळ्याची, सोनेरी केसांची मुलगी लोळण घालता घालता सँडविच, मेघन आणि आईकडे बघत होती. आई तिच्यामागे वाकून तिला उचलण्याचा प्रयत्न करत होती.

“ Rosie? Baby, remember we can’t eat until the doctor sees us?...I promise we will have a surprise treat later...”

एक कर्कश्श किंकाळी आणि ....“But I want it now.. I am hungry mama....” रोझीच्या डोळ्यात तरळलेले पाणी खरं होतं.

एरवीच्या एटीकेट्सचा विचार न करता मेघनने पिशवीतून strawberry tart काढून रोझीच्या पुढे केला.

त्या tart वरच्या strawberries पाहून जणू तिच्या अंगात काहीतरी संचारलं असल्यासारखं रोझी परत एकदा किंचाळली आणि रडायला लागली. “ No stawberries mama..no Stawberries...”

मेघन, “I am sorry” म्हणेपर्यंत रोझीची आई तिला कडेवर घेऊन तिथून झपाट्याने चालती झाली. मेघनने खाली पडलेले सँडविच उचललं, tart बॅगेत कोंबला. रोझी आणि तिची आई गेली त्या दिशेने पाहून एक निश्वास टाकला आणि मग sticky wrapper काढून पहिला घास घेतला. पण तिच्या चेहऱ्यावरची तृप्तता नाहीशी झाली होती.

मेघनचा मणक्याचा आणि पायाचा xray काढून ती वेटिंगरूममध्ये आली आणि रोझी आणि तिच्या आईला शोधायला तिने खोलीभर नजर फिरवली. त्या कुठेच दिसत नाहीयेत असं वाटून ती इलेव्हेटर जवळ जाणार तोच तिला ‘तिच्या’ कोपऱ्यात रोझीची आई मान खाली घालून एकटीच बसलेली दिसली. मेघन तिच्याजवळ गेली; रोझीच्या आईचे खांदे हुंदक्यांनी हलत होते.

मेघनला वाटलं तिच्याशी आत्ता काहीही न बोलता निघून जावं. पण वेटिंगरूमच्या कोपऱ्यात, भावनांच्या आवेगाला असं एकटीच सामोरी जाणारी रोझीची आई; तिला सोबतीची गरज आहे असं मेघानला वाटलं. चाचपडत ती रोझीच्या आईला “Hi!” म्हणाली.

डोळे पुसत तिने वर मेघनकडे पाहिलं. पण परत जमिनीकडे बघत ती घाईघाईत म्हणाली, “ I am sorry about Rosie, she is usually an angel. But she really was hungry....”

तिच्या माफीचा ओघ थांबवत मेघन म्हणाली, “ Hey, Hey you don't need to apologize. I came by to say I am sorry for offering her food without knowing any... context..I am sorry I wasn't thinking right..”

“ She is getting an MRI. She isn't supposed to eat anything, no clear jelly, nothing ...And the strawberries ....” डोळ्यातले पाणी न लपवता... “ the gas they use to put her to sleep ...it is strawberry flavored ...”

मेघन आणि तिची नजरानजर झाली. त्या दोघीही शांत झाल्या. मेघन तिच्याकडे बघत दीड पायावर उभी होती, रोझीची आई जमिनीकडे बघत सतत वाहणारे डोळे पुसत होती..

रोझीच्या आईचे काय सांत्वन करणार? ह्या वयात घडलेलं सगळं मुलं विसरतात, असं सांगणार? पण मुलं विसरली तरी आईच्या डोक्यात त्या कोरल्या जातात; त्याच्यावर काय तोडगा असतो हे स्वतः मेघानलाही माहित नव्हतं. आई होताना समोर काय मांडून ठेवलय कुणाला माहित असतं? प्रेम अयशस्वी ठरलं, लग्न मोडलं तरी सगळं विसरून नवीन दिशा शोधता येतच असते, पण आईला मुलांकडे पाठ फिरवता येत नसते....

रोझीच्या आईच्या खांद्यावर हात ठेवत मेघन ने विचारलं, “ You still have time before they bring her to the recovery room. Do you want to get a cup of coffee?”

रोझीच्या आईने मान हलवली. त्या दोघीही हळू हळू कॅफेटेरियाच्या दिशेने चालायला लागल्या.

“ I never imagined it would be so isolating ...I don't know ..I wake up everyday hoping it is done, you know, and then I can start living the fantasy mother daughter life...”

“ I know what you mean ... I am Meghan ..”

“ Cynthia. Thank you for ..just making the effort you know..”

“ No worries.”

“ So you have kids Meghan?”

“ Twins. Boy and Girl. Got it right in one go..”

“ Lucky you. What were you testing for?”

“What?”

“ What were you being tested for today?”

“ Oh. Bulging discs. Metatarsal inflammation.”

“ Oh poor you ! Must be hard with twins..”

“ Yes it is. But then you make the best of what you get right..?”

“ That's what we grow up being told. I hate it..having to pretend that everything is going to be alright.. You know when a 4 year old is traumatized by the sight of a berry, has to be sedated every 3 months.. I don't think I can pretend that this is what I wanted to deal with when I decided to be a mother..”

मेघनला वाटलं तिला घट्ट मिठी मारावी आणि विचारावं की अगं कुठून येतं बळ, हे असे शब्द उच्चारण्याचं? पण मेघनमध्ये हे म्हणण्याची सुद्धा ताकद नव्हती. एका अनोळखी व्यक्ती पुढे मनातलं सगळं मोकळेपणाने बोलण्यात काहीतरी liberating असणार , हे कळूनही, आपल्याला ते जमणार नाही हे मेघनला माहिती होतं. कॅफेटेरियात पोचेपर्यंत त्या दोघी पुढे काहीच बोलल्या नाहीत. रांगेत उभं राहताना सिंथीयाने मेघनला विचारलं, “ What will you have?”

“ Nothing.” मेघन एकदम वळून कॅफेटेरिया मध्ये त्या दोघींसाठी टेबल शोधायला लागली. सिंथियाकडे पाठ करूनच ती बसली.

मनातली घुसमट बाहेर पडायला धडपडत होती, मेघनच्या माकडहाडातून अचानक कळा यायला लागल्या. टेस्टला पाठवण्याआधी तिच्या GP चे शब्द आठवले, “We should definitely do the Xrays to rule out the possibilities. But you have been under extreme stress for the last few years. I think it's psychosomatic.I strongly recommend counselling too.”

सकाळी गादीतून उठून माया आणि सिडला ती नॉर्मल आहे, हस्ते आहे, आनंदी आहे एवढंच पटवून देण्यात तिचा जीव मोडकळीला येत होता. आई होतांना तिला कुठे माहिती होतं C section होणार आहे, दोन्ही मुलांना cleft lip असणार आहे, दूध पिता येत नाही म्हणून पम्प करायला लागणार आहे, एका मागोमाग एक surgeries आणि complications होत राहणार आहेत? speech therapist आणि plastic surgeons च्या appointments हेच आयुष्यचे केंद्रस्थान होणार आहे? कुठे माहिती होतं की खंत करायला, हरवलेल्या सगळ्या स्वप्नांना पूर्णविराम द्यायला पण निवांत क्षण मिळणार नाहीये? गोंडस, हसणारी बाळं, talcum powderचा सुवास घेणारी हसरी समाधानी आई होणं माझ्या नशिबात का नव्हतं हे कुणालाच सांगता येणार नव्हतं, कधीही. पण पण म्हणून जे घडून गेलंय ते अघटित होणार होतं का ? काही बदलणार होतं का ? बाळंतपणाला आई आली भारतातून तिच्या म्हाताऱ्या हातांना जमेल तेवढं ती करून गेली. " मनाने खंबीर राहा. तू मोडून चालणार नाही." असं बजावून गेली . मग मुलांची दुखणी ऐकून आत्या, छोटी मावशी, सगळ्या तिच्या मदतीला म्हणून राहून गेल्या. पण स्वतःचे संसार सोडून, महिना-दीड महिन्यांपेक्षा कोण येऊन राहणार ?

घर चालवायला, पैसा जोडत राहिला, क्रिस बाहेर पडला आणि मी...मीच राहिले नाही.. मी मोडते आहे हे सांगता आलं नाही.. आणि अशी मनाने मोडलेली आई तिच्या दोन्ही मुलांना जगण्याचे धडे देणार होती...आईला नॉर्मल आईपण मिळालं नव्हतं तसं मुलांना तरी कुठे नॉर्मल बालपण मिळत होतं? There was no happily ever after..”

मणक्यातल्या कळा, छातीतली धडधड, दरदरून फुटलेला घाम... टेबलवर समोर strawberry tart आल्यावर, मेघनला गलबलून आलं... “ I wanted to thank you for letting me vent. If she is scared I will have to overcome the fear . She will watch and learn, isn't it ?..”

मेघनला पुढचं आयकवलं नाही. तिने सिंथियाच्या खांद्यावर थापटी मारली, “ Sorry! I need to go, take care.” असं म्हणून पळ काढला. बये दोन मिनिटांत अशी बाजू का बदललीस? खरा प्रश्न हा पडायला हवा होता तुला, “Where will I learn to overcome ? Whom do I watch?”

मेघनने सिड आणि मायाच्या जेवणाची तयारी केली. पालक आणि डाळीची puree, आंब्याची puree, भात, बटाटा, टोमॅटोची puree. तीन वेगवेगळ्या वाट्या दोघांच्या highchair च्या ट्रे मध्ये ठेवल्या. मायाच्या ट्यूब मधून क्रिस तिला भरवत होता. मेघन सिडला पहिला चमचा भरवत होती. सिड आणि माया मेजवानी जेवल्याच्या थाटात मिटक्या मारत होते. मेघनचं लक्ष नसताना सिड ने दोन बोटांवर आंब्याची puree घेऊन तिच्या तोंडाजवळ आणली, तिने मिटक्या मारत डोळे मिचकावत ती खालली. माया ट्रे वर हात आपटत होती. मेघनने तिच्याकडे वळून एक flying kiss दिला आणि परत सिडकडे वळली.... ट्रे वर अजून हात आपटत, माया जोरात किंचाळली, “ Ma ma..” Speech थेरपी सुरु झाल्यापासून पहिल्यांदाच..सिड मेघानला स्वतः जवळ ओढत म्हणाला, “ my mama..”

मेघनचा बांध फुटला, तिने मायाचे आणि सिडचे मुके घ्यायला सूरूवात केली. त्यांनी तोंडातली puree फुरर फुरर करून तोंडातून थुंकायला, उडवायला सुरु केलं. क्रिस ने वाटीत हात घालून दोघांच्या गालाला puree फासली...." Bring it on!! Let the best food fight ever begin!"

मेघनला वाटलं, Happily ever after नसेल कदाचित त्यांच्या आयुष्यात पण फक्त मळभ साचलेलं नव्हतं आयुष्यावर. किती सोनेरी लकेरी होत्या ढगांना. इंद्रधनू नसेल चमकत त्यांच्या आकाशात पण अनेक निखळ आनंद तरंग उमटत होते. छोट्या पुरचुंडीत कधीतरीच मिळणारा समाधानी गोड घास मेघनाला दिलासा देऊन गेला. उदयाला सामोरं जाण्यची उमेद पांघरून गेला........