അഴുക്ക്

വൃദ്ധൻ തല കുലുക്കുകയായിരുന്നു. അത് വെറുപ്പായിരിക്കാം അല്ലെങ്കിൽ യുവതലമുറയോടുള്ള നിരാശയുടെ വികാരമായിരിക്കാം. പക്ഷേ, കൂട്ടുകാരൻ അവനോട് യോജിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു, അവൻ കൈകൾ നീട്ടി നിലത്തേക്ക് ചൂണ്ടിക്കൊണ്ട് പറഞ്ഞു, “ഇത് എന്നെ വിഷമിപ്പിക്കുന്നു - ഇത്… ഈ അപചയം!”

 “ശരി,” ആദ്യത്തെ മനുഷ്യൻ പറഞ്ഞു. അയാളുടെ വായ ഒരു വിരോധാഭാസമായി മാറി, “ഞാൻ കണ്ട എല്ലാ വർഷങ്ങളിലും, അതിരാവിലെ അത്തരമൊരു കാഴ്ച ഞാൻ കണ്ടിട്ടില്ല. ഇത് പ്രഭാത പേപ്പറിന്റെ രുചി നശിപ്പിക്കുന്നു. ”

 നടക്കുമ്പോൾ ഇരുവരും മുഖത്ത് സമാനമായ വേദനയുള്ള ഭാവങ്ങൾ ധരിച്ചിരുന്നു.

 ---

 മഹിര സന്തോഷവാനായിരുന്നു - സന്തോഷം പകർച്ചവ്യാധിയായിരുന്നു. എന്നാൽ പണ്ടുണ്ടായിരുന്നതെല്ലാം. അവൾക്ക് മോശം ബന്ധങ്ങളുടെ ഒരു സ്ട്രിംഗ് ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി അവൾ നിഷ്കളങ്കമായി വിശ്വസിച്ചു; ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി അവൾ പൂർണ്ണമായും സ്നേഹിച്ചു. ഒന്നിനു പുറകെ ഒന്നായി, അവളുടെ വികാരം തകർന്നു, അവൾ വിശ്വസിച്ചു, എല്ലാ പ്രതിബന്ധങ്ങൾക്കും എതിരായി, ഒരുപക്ഷേ, അടുത്തയാൾ അവളുടെ ആത്മ ഇണയായിരിക്കാം, ആത്മീയമായും വൈകാരികമായും ശാരീരികമായും. പ്രതീക്ഷകൾക്കിടയിലും അവളെ നിരാശയാക്കി.

 പിന്നെ, നാഥൻ അവളുടെ ജീവിതത്തിലേക്ക് പ്രവേശിച്ചു. മഹിറ എന്ന പരസ്യ സ്ഥാപനത്തിലെ പുതിയ അംഗമായ വിറ്റി, ബുദ്ധിമാനും സുന്ദരനുമായ നഥാൻ ജോൺ, അവരുമായി ഏകദേശം മുപ്പത് സെക്കൻഡ് സംഭാഷണം നടത്തിയ ശേഷം ആളുകളെ ആകർഷിച്ചു. അദ്ദേഹം ക്ലയൻറ് സർവീസിംഗ് ടീമിന്റെ ഭാഗമായിരുന്നു എന്നതിൽ അതിശയിക്കാനില്ല. ആളുകളെ രസിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള ഒരു സ്വാഭാവിക കഴിവ് അദ്ദേഹത്തിനുണ്ടായിരുന്നു - തമാശകളും പാട്ടുകളും. എല്ലാവരും തൽക്ഷണം അവനെ സ്നേഹിച്ചു. എല്ലാവരും, അതായത് മഹിര ഒഴികെ.

 മാഹിരയുടെ കഴിഞ്ഞ നിഷ്കളങ്കത, ലാമിനേറ്റ് ചെയ്തതായി തോന്നുന്ന ഏതൊരാളെയും ജാഗ്രത പുലർത്താൻ അവളെ പ്രേരിപ്പിച്ചു. മാഹിറയെ സംബന്ധിച്ചിടത്തോളം, അതിനർത്ഥം അഴുക്ക് ഉള്ളിൽ മറഞ്ഞിരിക്കുന്നു, ലാമിനേറ്റ് വീഴാതിരിക്കാൻ വൃത്തിയാക്കാനോ വെളിപ്പെടുത്താനോ കഴിയാത്ത ഒന്ന്. അവൾ നാഥാനെ അവിശ്വാസത്തോടെ നോക്കി, അവനിൽ നിന്നും അവന്റെ തിളങ്ങുന്ന സാന്നിധ്യത്തിൽ നിന്നും അകലം പാലിക്കാൻ അവൾ തന്നെ നിർബന്ധിച്ചു.

 താൻ കണ്ടുമുട്ടിയ എല്ലാവരെയും നാഥൻ മോഹിപ്പിക്കുമ്പോൾ, മഹിറയോടുള്ള ആദ്യ വാക്കുകൾ, “നിങ്ങൾ ഒരു കുടുങ്ങിപ്പോയ ആളല്ലേ?”

 "എക്സ്ക്യൂസ് മീ?"

 “നിങ്ങൾ പറയുന്നത് ഞാൻ കേട്ടു,” അദ്ദേഹം പുച്ഛത്തോടെ പ്രതികരിച്ചു.

 മഹിര അത് ആരോടും സമ്മതിച്ചില്ല, പക്ഷേ അവന്റെ വാക്കുകൾ അവളെ ഞെട്ടിച്ചു. അവൻ നിങ്ങളെ കണ്ടുമുട്ടി. അയാൾക്ക് അങ്ങനെ പെരുമാറാൻ അവകാശമില്ല, പക്ഷേ നിങ്ങളെ ബാധിക്കാൻ നിങ്ങൾക്ക് അവകാശമില്ല, അവൾ സ്വയം പറഞ്ഞു. പക്ഷെ അത് അവളുടെ മനസ്സിൽ നിന്ന് പുറത്തെടുക്കാൻ കഴിഞ്ഞില്ല. എന്തുകൊണ്ടാണ് അവൻ അവളെ അപമാനിച്ചത്? അവർ കണ്ടുമുട്ടിയതേയുള്ളൂ. മറ്റെല്ലാവരോടും തികഞ്ഞ മാന്യനായിരുന്നപ്പോൾ എന്തുകൊണ്ടാണ് അവളോട് ഇത്ര വെറുപ്പ് തോന്നിയത്?

 എന്തായാലും, അവൾ വിചാരിച്ചു, അവനിൽ നിന്ന് അകലം പാലിക്കുന്നത് ശരിയാണ്.

 തനിക്ക് ലഭിച്ച എല്ലാ അവസരങ്ങളെയും അപമാനിച്ചുകൊണ്ട് നാഥൻ അവളുടെ അകൽച്ചയോട് പ്രതികരിച്ചു. ഇത് മഹിറയെ ആശയക്കുഴപ്പത്തിലാക്കി, അവളെ വല്ലാതെ വേദനിപ്പിച്ചുവെന്ന് പ്രത്യേകം പറയേണ്ടതില്ല. അവൾ വിശ്വസിക്കാൻ തീരുമാനിച്ചത്ര കഠിനമായ പുറംതൊലിയോ കട്ടിയുള്ള തൊലിയോ ഇല്ലെങ്കിലും, സൗമ്യമായി, അവളുടെ കണ്ണുകളിലേക്ക് പെട്ടെന്ന് കണ്ണുനീർ ഒഴുകും. പക്ഷേ, നാഥനെ ഒരിക്കലും കാണാൻ അനുവദിക്കരുതെന്ന് അവൾ ദൃഢനിശ്ചയം ചെയ്തു - അവൻ അവളെ വേദനിപ്പിച്ചുവെന്ന് അറിഞ്ഞതിന്റെ സന്തോഷം ഒരിക്കലും നൽകരുത്.

 തമാശകൾക്കിടയിലും, നാഥൻ മഹിറയ്‌ക്കൊപ്പം സമയം ചെലവഴിക്കാൻ ഒഴിവുകഴിവുകൾ കണ്ടെത്തിയതായി തോന്നി. അവൾ മാറിനിൽക്കാൻ ശ്രമിക്കുന്തോറും അവൻ അവളെ അന്വേഷിക്കുന്നതായി തോന്നി. “ഹേയ്, നിങ്ങൾ നിശ്ശബ്ദയായിരിക്കുന്നു” എന്നതുപോലുള്ള പ്രസ്താവനകളോടെ അവളുടെ കാസ്റ്റിക് വിവേകത്തിന്റെ ഒരു ചെറിയ ഡസൻ അവൾക്ക് നൽകാൻ പോലും. "നിങ്ങൾ ധരിക്കുന്ന ഭയാനകമായ വസ്ത്രങ്ങളിലേക്ക് ശ്രദ്ധ ആകർഷിക്കാതിരിക്കാൻ ശ്രമിക്കുകയാണോ? ” മറ്റുള്ളവരുമായി നടത്തിയ സംഭാഷണങ്ങളിൽ ഏർപ്പെടാൻ തുടങ്ങിയപ്പോൾ മഹിരയെ അത് നിരാശയാക്കി, അതിശയിപ്പിച്ചു, അവൾക്കായി അവളുടെ വാക്യങ്ങൾ പൂർത്തിയാക്കി.

എന്നിട്ടും, അവൾക്കറിയാമായിരുന്നു, ഈ മന്ത്രവാദിയെക്കുറിച്ച് വളരെ യാഥാർത്ഥ്യമില്ലാത്ത എന്തോ ഒന്ന്, അവിശ്വസനീയമായ ഒന്ന്.

 പെട്ടെന്ന്, ഒരു ദിവസം നാഥൻ, “മഹിരാ, നീ എന്നോടൊപ്പം പോകുമോ?” എന്ന ചോദ്യം ഉന്നയിച്ചു. മെച്ചപ്പെട്ട ന്യായവിധി ഉണ്ടായിരിക്കണം. “അതെ, ഞാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു” എന്ന് പറഞ്ഞതുപോലെ മഹിര സ്വയം പ്രകോപിതയായി.

 ---

 പ്രണയത്തിന്റെ ചുഴലിക്കാറ്റായിരുന്നു അത്. നാഥൻ അവളോട് മുമ്പ് മോശമായി പെരുമാറിയിരുന്നെങ്കിൽ, ഇപ്പോൾ അദ്ദേഹം ശരിയായ സമയത്ത് എല്ലാ ശരിയായ കാര്യങ്ങളും മാത്രമേ പറഞ്ഞിട്ടുള്ളൂ. മഹിരയുടെ സന്തോഷകരമായ സ്വഭാവം ക്രമേണ മടങ്ങാൻ തുടങ്ങി. ഒരിക്കൽ വൃത്തികെട്ടവളാണെന്ന് കരുതിയിരുന്ന ഒരു പുരുഷനുമായി അവൾക്ക് എത്രമാത്രം സാമ്യമുണ്ടായിരുന്നു എന്നത് അതിശയകരമായിരുന്നു. ഓരോ തവണയും കണ്ടുമുട്ടുമ്പോൾ അയാളുടെ പുഞ്ചിരി അവളുടെ ലോകത്തെ കോർണി പ്രണയഗാനങ്ങളുടെ രീതിയിൽ പ്രകാശിപ്പിക്കുന്നതായി തോന്നി. ലോകത്തിന് ഇപ്പോഴും ഭയാനതകളും ഭയങ്ങളും ഉണ്ടായിരിക്കും - പക്ഷേ നാഥന്റെ പുഞ്ചിരിക്ക് പിന്നിൽ എല്ലാം അപ്രത്യക്ഷമാകുമെന്ന് തോന്നുന്നു.

 ---

 ഒരു ഞായറാഴ്ച ഉച്ചതിരിഞ്ഞ്, നാഥനെ തന്റെ പ്രിയപ്പെട്ട വിസ്കി ജാക്ക് ഡാനിയേലിന്റെ ഒരു കുപ്പി ഉപയോഗിച്ച് അത്ഭുതപ്പെടുത്താൻ അവൾ തീരുമാനിച്ചു. തണുത്തതും ശാന്തയുടെതുമായ സെപ്റ്റംബർ കാറ്റ് വീശുന്നു, കാലാവസ്ഥ സുഖകരമായി നിലനിർത്താൻ പര്യാപ്തമാണ്, പക്ഷേ വളരെ തണുപ്പില്ല. മഹിര തന്റെ ചുവട്ടിൽ ഒരു നീരുറവയുമായി നടന്ന് മണി മുഴക്കി. അരയിൽ ഒരു തൂവാലകൊണ്ട് അയാൾ വാതിലിന് മറുപടി നൽകി, വിയർപ്പ് മണക്കുന്നു.

 “ഹേയ്, നീ,” മഹിര ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ മധുരമായി പറഞ്ഞു. അപ്പോഴാണ് അവൾ അവളെ കണ്ടത് - കട്ടിലിൽ, അതേ പുതപ്പിൽ പൊതിഞ്ഞ് അവളും മുമ്പ് രണ്ട് തവണ സ്വയം ചുറ്റിപ്പിടിച്ചു. ഞെട്ടലോടെ അവളുടെ കണ്ണുകൾ വിടർന്നു, അവളുടെ സ്ഥാനത്ത് മറ്റൊരു സ്ത്രീയെ കണ്ടതിന്റെ പെട്ടെന്നുള്ള അവസ്ഥ. അവൾക്ക് ദേഷ്യം, സങ്കടം, ഞെട്ടൽ അല്ലെങ്കിൽ വെറുതെ മരവിപ്പുണ്ടോ എന്ന് അവൾ ഇതുവരെ മനസ്സിലാക്കിയിരുന്നില്ല. അവളുടെ വയറ്റിലെ കുഴിയിൽ ഓരോ സെക്കൻഡിലും വളരുന്ന ഒരു വേദന അവൾക്ക് അനുഭവപ്പെട്ടു.

 “ഹേയ്, എന്തുകൊണ്ട് ഞെട്ടൽ, മാഹി? ഞങ്ങൾ എക്സ്ക്ലൂസീവ് ആണെന്ന് ഞാൻ ഒരിക്കലും പറഞ്ഞിട്ടില്ല. ” അവളുടെ നോട്ടം പിന്തുടരുമ്പോൾ നാഥൻ പെട്ടെന്ന് പറഞ്ഞു.

 മാഹിരയ്ക്ക് ശാരീരികമായി അവളുടെ ഹൃദയം മുങ്ങിപ്പോയി. അവൾ എന്തെങ്കിലും പറയാൻ വായ തുറന്നു. എന്നാൽ വാക്കുകളൊന്നും പുറത്തുവന്നില്ല. അവൾ കയ്യിലെ കുപ്പിയിലേക്ക് നോക്കി.

 “മാഹി, അങ്ങനെയായിരിക്കരുത്. വരിക! ഞങ്ങൾ വിവാഹിതരായതുപോലെ പ്രവർത്തിക്കരുത്! ”

 അതാണ് നിങ്ങളുടെ പ്രതിരോധം, നാഥൻ? പശ്ചാത്താപമില്ല, ഒന്നുമില്ലേ? അവൾ വിചാരിച്ചു, പക്ഷേ വാക്കുകൾ ഉച്ചത്തിൽ പറഞ്ഞില്ല. കൂടുതലൊന്നും പറയാനില്ലായിരുന്നു. നാഥൻ എല്ലായ്പ്പോഴും ചെയ്തതുപോലെ കോക്കിയും അഹങ്കാരിയുമായി അവിടെ നിന്നു, ലോകം വിശ്വസിച്ച ഒരാളുടെ പ്രകടനം അവന് എന്തെങ്കിലും കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. തികച്ചും കുറ്റബോധമില്ലാത്ത ഒരാൾ. തെറ്റിനെ ന്യായീകരിച്ച ഒരാൾ.

 നാഥൻ ജോൺ, അവളുടെ അംഗീകാരത്തിനായി അബോധാവസ്ഥയിൽ അവളെ നിരാശനാക്കാൻ അവളുടെ അരക്ഷിതാവസ്ഥയിൽ കളിച്ച ഒരാൾ. നഥാൻ ജോൺ, ഗാനങ്ങളുടെ ഗായകൻ. നുണകളുടെ നുണയൻ.

 മഹിറ തിരിഞ്ഞു അവളുടെ കാറിലേക്ക് തിരിച്ചു നടന്നു. പെട്ടെന്ന് എന്തോ ഓർമ്മ വന്നപ്പോൾ അവൾ വാതിൽ തുറക്കാൻ പോവുകയായിരുന്നു. അവൾ പുറകോട്ട് നടന്ന് വീണ്ടും ഡോർബെൽ മുഴക്കി.

 “എന്റെ താക്കോൽ!” അവൾ ആവശ്യപ്പെട്ടു.

 "എന്ത്?" അദ്ദേഹം ചോദിച്ചു, നിമിഷനേരം കൊണ്ട് ആശയക്കുഴപ്പത്തിലായി.

 “എനിക്ക് എന്റെ സ്പെയർ കീസ് വേണം!”

 നാഥൻ താക്കോൽ എടുത്ത് കൈമാറി. മാഹിര അയാളുടെ മുഖത്ത് ഒരു പുഞ്ചിരിയോടെ ഒരു നിമിഷം അവനെ നോക്കി പറഞ്ഞു, “ഓ, ഈ വീട്ടിലെ എന്റെ സാധനങ്ങൾ - എല്ലാം കത്തിക്കൂ!”

 അവൾ വീട്ടിലെത്തി കട്ടിലിന്റെ അരികിൽ ഇരുന്നു. പുറത്ത്, ആകാശം നീലയിൽ നിന്ന് ഓറഞ്ചിലേക്കും പിങ്ക് നിറത്തിലേക്കും കറുത്ത നീലയായി മാറി. മഹിറ അനങ്ങിയില്ല. കാർ പാർക്കിൽ നിന്ന് വീട്ടിലേക്ക് നടക്കുമ്പോൾ അവൾ കുപ്പി കയ്യിൽ പിടിച്ചിരുന്നു. അവൾ ഇപ്പോഴും അത് കൈവശം വച്ചിരിക്കുകയാണെന്ന് അവൾ മനസ്സിലാക്കി. അവൾ തൊപ്പി അഴിച്ചു ഒരു സ്വിഗ് എടുത്തു. അവൾക്ക് ഒരിക്കലും വിസ്കിയോട് താൽപ്പര്യമില്ലായിരുന്നു, പണ്ട് ഒരിക്കലും വെള്ളമോ ഐസോ ഇല്ലാതെ അവൾ അത് വലിച്ചിഴച്ചിരുന്നില്ല. എന്നാൽ ഇന്ന് അവൾക്ക് കയ്പ്പ് അനുഭവപ്പെട്ടില്ല. അവൾ മറ്റൊരു സ്വിഗ് എടുത്തു.

 പുലർച്ചെ 3 മണി കഴിഞ്ഞിരിക്കണം. മഹിര വീട്ടിൽ നിന്ന് സ്തംഭിച്ചു. നാഥന്റെ വീട്ടിൽ പോയപ്പോൾ അവൾ ധരിച്ചിരുന്ന അതേ വെള്ള ഷർട്ടും കാക്കി ഷോർട്ട്സും അവൾ ധരിച്ചിരുന്നു. ചില നായ്ക്കൾ കുരയ്ക്കുന്നതായി മഹിറ കേട്ടു, പക്ഷേ അവ അവളുടെ തലയിലാണോ അതോ ശരിക്കും അവിടെ ഉണ്ടോ എന്ന് അവൾക്ക് ഉറപ്പില്ല. ലോകം കറങ്ങിക്കൊണ്ടിരുന്നു. പെട്ടെന്ന്, അവളെ കാണാൻ നിലം പാഞ്ഞു. അവൾ വേദനയിൽ വിജയിച്ചു. അവൾ രക്തം ആസ്വദിച്ചു. അവൾ സ്വയം ഉയർത്തി റോഡിൽ ചവിട്ടി. അവളുടെ വലതുവശത്ത് ഒരു മങ്ങിയ അലർച്ച അവൾ കേട്ടു. മുകളിലേക്ക്, നീല ടാർപോളിൻ പൊതിഞ്ഞ ഒരു വണ്ടി. അതിനടുത്തുള്ള നിലത്ത് ടെൻഡർ ഷെല്ലുകൾ, മുകളിൽ വെട്ടി, വെള്ളം കുടിച്ചതിനുശേഷം വലിച്ചെറിഞ്ഞു, ചിലത് ഇപ്പോഴും വൈക്കോൽ. മഹിറ എഴുന്നേറ്റു നടന്നു. പിൻ‌കാലുകൾ ഉയർത്തിക്കൊണ്ട് ഒന്നിനടുത്തായി ഒരു നായയെ അവൾ കണ്ടു. അവൾ ചിരിച്ചു, പക്ഷേ എന്തുകൊണ്ടെന്ന് അവൾക്ക് ഉറപ്പില്ല. അവൾ അടുത്തെത്തിയപ്പോൾ നായ ഓടിപ്പോയി.

 “ആഹാ! ടെൻഡർ തേങ്ങ! ” അവൾ ചുണ്ടിലേക്ക് ഷെൽ ഉയർത്തിയപ്പോൾ അവൾ സന്തോഷത്തോടെ പറഞ്ഞു.

 ---

 രണ്ട് വൃദ്ധന്മാർ രാവിലെ ചുറ്റിക്കറങ്ങുമ്പോൾ അവളെ കണ്ടെത്തി ആംബുലൻസ് വിളിച്ചു. അവൾ സ്വന്തം ഛർദ്ദിയിൽ ശ്വാസം മുട്ടിച്ചിരുന്നു.