എൻ അമ്മ നൽകിയ ഇളം ചൂടുവെള്ളത്തിൻ ബാക്കി... ഇപ്പോഴും ചൂടോടെയോ ?

അതോ, ആത്മാക്കളാൽ തിങ്ങിനിറഞ്ഞിരിക്കുകയാണോ ഭൂമി?

ഇനിയെങ്കിലും തുറക്ക് നിന്റെ അകക്കണ്ണു , ഞാൻ എന്ന ഭാവത്താൽ അന്ധനാണ് നീ. ഉപഭോഗസംസ്കാരത്തിന്റെ മായകളാലും നീ അന്ധൻ.

ആദിയിൽ സൃഷ്ട്ടിച്ച ഏതിനും മീതെ ഈ പുണ്യ ബിംബം

വാക്കുക്കൾ കൊണ്ടൊരു അരങ്ങു തീർത്തവൻ, തന്നെ കോരിയെടുത്തു പുസ്തകതാളിൽ ചേർത്തു തുന്നി...

അകലെയാണെങ്കിലും മനസുകൾ വേരുകളെങ്കിൽ, ആ അകലങ്ങൾ എല്ലാം അകലങ്ങളേ അല്ല...

മടിയെന്ന വ്യാധിതൻ സിദ്ധൗഷധം ഈ പേരതൻ പൊന്നോമന പുത്രൻ...

കോടിയതുടുത്തു കുംകുമം തൊട്ടു, ഊഞ്ഞാലിൽ ആടുന്ന കുഞ്ഞി പെണ്ണേ...

ഉരളി കാട്ടി ഒപ്പം, പൊടി പിടിച്ച, മറക്കണ്ടിയിരുന്ന, പഴയ ഓർമ്മകളെയും

മാനവ! അന്ധനാം നിന്നക്ഷികള്‍ക്കു നി— ന്നൂഴിയെക്കാണ്‍മതി, ന്നിനിയെന്തിനാണു ഞാന്‍?

ഉറപ്പായും മനുഷ്യൻ മാത്രമാവില്ല!!! മനുഷ്യന് ഇതൊക്കെ ആവുമോ?!!

ഓരോ കുട്ടിയും ഒരു അമ്മയോടൊപ്പം അനുഗ്രഹിക്കപ്പെടട്ടെ

നിദ്രയിലാണ്ട എൻറെ കണ്ണടച്ച് കണ്ണൻറെ മുന്നിലേക്ക് കൊണ്ടുപോയി

ഇരവുകൾ പകലുകളാണു ജീവിതമെന്നാലും ഇരവുകൾ മാത്രമല്ലോ എൻ ജീവിതം.

കാലങ്ങളെത്ര കടന്നുപോകീടിലും അചഞ്ചല സ്നേഹത്തിനുടമയല്ലോ അവർ.

പൊട്ടിച്ചു എറിഞ്ഞു ഞാൻ കൈ വിലങ്ങുകളൊക്കെയും...

മുറുകെ പിടിക്കുവാൻ ഫോൺ ഉണ്ടെന്നാകിലും പ്രിയനെന്തിന് പ്രിയതമയെന്തിന്?

സമയമതിനിയെത്ര ബാക്കി. ജീവിച്ചീടുകയീ നിമിഷം,

മർത്യാ നോക്കൂ, പുഞ്ചിരിക്കൂ, ഞാൻ കോമാളി

ആവതില്ല, കരഞ്ഞീടുവാൻ ഒരിക്കലും കരഞ്ഞാലോ, പൊട്ടിച്ചിരിയുടെ കോലാഹലമെങ്ങും.