ନିଜେ ଜଳୁଥିବା ଦୀପ

ଦୀପଟିଏ ନିଜେ ନିଜେ ଜଳି କରେ ଆଲୋକିତ,

ସମାଜ କୁହେ ଆଲୋକେ ବି କଳଙ୍କିତ।

ସତ୍ୟ ର ଆଗୁନେ ନିଜେ ହେଉ ଦଗ୍ଧ,

ତଥାପି ହସି କହେ — “ମୁଁ ଆଲୋକିତ”।

କଳଙ୍କିତ କୁହେ ଚରିତ୍ର ର ବାର୍ତ୍ତା,

ଦୀପ ଧାରା ଦେଖାଏ ସ୍ବାର୍ଥ ସର୍ତ୍ତା।

ସ୍ବାର୍ଥ ପାଇଁ ସେ ବିବେକ ବିହୀନ,

ରାତ୍ରୀ ମିଥ୍ୟା କରି ଦେଖନ୍ତି ସେ ଦିନ।(୧)

ଦୀପ ର ଚରିତ୍ର ତାର ଆଲୋକ ଯେ ଜାଣେ,

ପବନ ତାର ଥୀରି ଥୀରି ଶୁଣେ।

ଶୁଣି ଯେବେ ପବନ ତା ପାର୍ଶ୍ଵେ ଯାଏ,

ଦୀପ ଆପେ ଆପେ ତାର ଲିଭିଯାଏ।(୨)

ଅନ୍ଧକାରେ ବି ସେ ଉତ୍ତପ୍ତ ର ଅନୁଭବ,

ଚରିତ୍ର ସୁନ୍ଦର ବର୍ଣ୍ଣିତ ନିଜର ସ୍ଵଭାବ।

ଜଳି ଯାଇ ମଧ୍ୟ ଦେଉଥାଏ ଆଲୋକ,

ସେଇ ଦୀପ — ଜୀବନର ଆଦର୍ଶ ନିଶାନ। 🌺(୩)