😢କ୍ଷୁଧା 😢

 ଯେତେବେଳେ ଆଠ ବର୍ଷର ମୀରା କ୍ଷୁଧାର୍ଥ ଭର ହୋଇ ରାସ୍ତା କଡରେ ଏକ ବୃହତ୍ ବୃକ୍ଷର ତଳେ ଅନେକ ସମୟ ଧରି ଦଣ୍ଡାୟମାନ ହୋଇଥିଲା । ମୀରା ର ଭେକ ନିତ୍ୟାନ୍ତ ଦୟନୀୟ, କ୍ଲେଶ ଯୁକ୍ତ ଥିଲା, ଗୋଟେ ଦୀର୍ଘକାୟ ପୋଷାକ, ଯେଉଁଥିରେ ତା ପରି ଝିଅ ଆଠ ଟା ଜାଗା ଧରିବେ, ଛିଦ୍ର ଯୁକ୍ତ ପୋଷାକ କୁ ଦୀର୍ଘକାୟ ଥିଲା। ବାଳ ଗୁଡା ନୁଖୁରା ଫୁରୁ ଫୁରୁ କୁ କହରିଆ ପୂର୍ଣ୍ଣ, ଚକ୍ଷୁ ଦ୍ୱୟ ରେ ଯେପରି ଅସରନ୍ତି ଦୁଃଖ ଲୁଚି ରହିଛି । ଭାଗ୍ୟର ବିଡ଼ମ୍ବନା ତ ଦେଖ ପିତା ମାତା ର ସ୍ନେହ କଣ ଜାଣିନି। ସ୍ନେହ ତ ଦୂରର କଥା ଦୁର୍ଭାଗିନୀ ପିତା ମାତା କଣ ସେ ଜାଣିନି। ନିସ୍ତବଧ ନିର୍ମମ ଅବସ୍ତା ରେ ତା ବିପରୀତ ଦିଗର ରାସ୍ତା କଡ ରେ ଥିବା ବଡ ଭୋଜନାଳୟ । ଯାହାକୁ ସେ ଚାହିଁ ରହିଥିଲା ବ୍ୟଥିତ, କରୁଣ, ଆଶାଭର ଦୃଷ୍ଟି ରେ।

           ସେହି ପଥ ଦେଇ ସେ ସହରର ବଡ ଶିଳ୍ପପତି " ସ୍ଵୟଂ ସମ୍ରାଟ ସାମନ୍ତରାୟ" ଯାଉଥିବା ସମୟ ରେ ଗାଡି ଟି ଅଟକାଇଲେ। କାରଣ ତାଙ୍କ ର ଛୋଟ ଝିଅ "ପ୍ରତୀକ୍ଷା " କହୁଥାଏ ବାବା ଭୋକ ଲାଗୁଛି ବାବା ଭୋକ ଲାଗୁଛି ବାରମ୍ଵାର ଏହା ଶୁଣି ଶିଳ୍ପ ପତି ସାମନ୍ତରାୟ ଗାଡି ଅଟକାଇ ସେ ଭୋଜନାଳୟ ସାମ୍ନା ରେ ଓହ୍ଲାଇ ପଡିଲେ। ତାଙ୍କ ପରିବାର ସହ ସେ ଭୋଜନାଳୟ କୁ ପ୍ରବେଶ କରିଲେ। ଭୋଜନାଳୟ ବାହାରକୁ ଏତେ ସୁନ୍ଦର୍ ଦେଖା ଯାଉଛି ଯେ ! ଯେ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି ବିଶେଷ ସେଇଠି ଭୋଜନ କରିବା ପାଇଁ ଇଚ୍ଛୁକ ରହିବେ। ଭୋଜନାଳୟ ର କାନ୍ଥ ଗୁଡା ଭି କାଚ ବସ୍ତୁ ନିର୍ମିତ। ଅତ୍ୟନ୍ତ ସୁନ୍ଦର୍, ମନୋହର । ଭିତରେ ବସିଲେ ଯେ କେହି ମଧ୍ୟ ବାହାର ର ଦୃଶ୍ୟ କୁ ଦୃଷ୍ଟି ଗୋଚର କରିପାରିବ। ପ୍ରତୀକ୍ଷା ଧାଇଁ ଯାଇ ଆଗ ଚୌକି ରେ ବସି ପଡ଼ିଲା ଖାଇବ ବୋଲି। ଭୋକ ରେ ଥିବା ପ୍ରତୀକ୍ଷା ବାହାର ଦୃଶ୍ୟ କୁ ଆବଦ୍ଧ କରିପାରିଲା ପରି ସ୍ଥାନ ରେ ବସି ପଡ଼ିଲା। ପରେ ଶିଳ୍ପ ପତି ସାମନ୍ତରାୟ ଏବଂ ତାଙ୍କ ଧର୍ମ ପତ୍ନୀ " ରାଣୀ ପୁଷ୍ପିତା ସାମନ୍ତରାୟ" ପ୍ରବେଶ କରି ଝିଅ ପାଖରେ ବସିଲେ। ତତ୍କ୍ଷଣାତ୍ ପରିଚାରକ ଆସି ପଚାରିଲେ ବାବୁ ଆପଣଙ୍କ ଖାଦ୍ୟ ର ନିର୍ଦ୍ଦେଶନାମା କରନ୍ତୁ। ମୁଁ ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ଆପଣଙ୍କ ସେବା ରେ ବିଦ୍ୟମାନ ହେବି । "ପ୍ରତୀକ୍ଷା" ଯାହାର ବୟସ ମଧ୍ୟ ଆଠ ବର୍ଷ ହେବ। ସେ ବ୍ୟାକୁଳ ସ୍ଵର ରେ ୱେଟର୍ ଅଙ୍କଲ୍ ୱେଟର ଅଙ୍କଲ୍ ମୋତେ ଚିକେନ୍ ବିରିୟାନୀ ଦିଅ "ଗୋ ଫାଷ୍ଟ୍".... । ଭୋକ ଲାଗୁଛି ମୋତେ। ଶିଳ୍ପ ପତି ସାମନ୍ତରାୟ ମଧ୍ୟ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର୍ ର ଖାଦ୍ୟ ଅଡର୍ ଦେଲେ। "ପ୍ରତୀକ୍ଷା" ର ଖାଇବା ଆଗ ଆସିଗଲା ସେ ଟିକେ ସମୟ ମଧ୍ୟ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ନ କରି ଖାଇବା ଆରମ୍ଭ କରିଦେଲା। ଖାଉ ଖାଉ ତାର ନଜର ସେ ବଡ ବୃକ୍ଷ ନିକଟ ରେ ପଡିଗଲା। ଦେଖିଲା କି କେହି ଜଣେ ଛୋଟ ଝିଅ ଯେ କି ତା ସମକ୍ଷ ହେବ। ସେ ବୃକ୍ଷ ମୂଳେ ଛିଡା ହୋଇ କାହାକୁ କିଛି ମାଗୁଛି। ଆଉ ସେ ବ୍ୟକ୍ତି ଜଣ କ ସେ ଝିଅ କୁ ଅଣଦେଖା କରି ଚାଲିଯାଉଛି। ଏହା ଦେଖି ପ୍ରତୀକ୍ଷା କୁ ଭଲ ଲଗିଲାନି। ତା ମନ ଦୁଃଖରେ ମ୍ରିୟମାଣ ହୋଇପଡିଲା। ସେ ତା ଖାଇବା କୁ ଉଠାଇ ହାତରେ ଧରି ଚାଲିଗଲା ସେ ଝିଅ ମୀରା ପାଖକୁ । ଏହା ଅଜବ ପରି ମନେ ହେଲା। ସାମନ୍ତରାୟ ନିଜେ ଉଠି ମଧ୍ୟ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ପଛରେ ଗଲେ। ରାଣୀ ପୁଷ୍ପିତା ସାମନ୍ତ ରାୟ ଯେ କି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ର ମା ସେ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କୁ ଅଟକାଇବା କୁ ଚେଷ୍ଟା କରିଲେ ଏବଂ ସେ ମଧ୍ୟ ଡାକି ଡାକି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ପଛରେ ଚାଲିଲେ। ଗାଡି, ମୋଟର ଯାତାୟତ ପଥରେ ଭି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ନ ଅଟକି ସେ ବୃକ୍ଷ କୁ ଳକ୍ଷ୍ୟ ରଖି ଚାଲିଥାଏ। ରାସ୍ତା ପାର କରିଦେଲା ଓ ପ୍ରତୀକ୍ଷା, "ମୀରା" ପାଖରେ ପହଞ୍ଚି ଗଲା ମଧ୍ୟ। ଯେମିତି ଆଗରୁ କେବେ ଚିହ୍ନିଛି କିମ୍ବା ସେ ତାର ସାଙ୍ଗ, ସେପରି ମିଶି ଗଲା ମୀରା ସହ। ମୀରା କୁ ପଚାରିଲା ସାଙ୍ଗ ତୁମେ ଭୋକ ରେ ଆଛ କି ମୀରା ନିସ୍ତବ୍ଧ କୋହ ଭର ଦୃଷ୍ଟି ରେ ଚାହିଁ କେବଳ ତା ପଲକ୍ କୁ ଧୀରେ ପକାଇଲା। ଅଇଁଠା ହାତ ଥିବା ପ୍ରତୀକ୍ଷା ମୀରା କୁ ନିଜ ହାତ ରେ ଖୁଆଇ ଦେଲା। ଏହା ଦେଖି ପ୍ରତୀକ୍ଷା ର ପିତା ମାତା ଙ୍କ ଆଖିରେ ଲୁହ ଆସିଗଲା। ଯୋଉ କାମ ସେମାନେ କରିବାର ଥିଲା ସେ କାମ ତାଙ୍କ ଛୋଟ ଝିଅ ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରୁଛି । ପ୍ରତୀକ୍ଷା କହିଲା ବାବା ମୁଁ କିଛି କ୍ଷଣ ଭୋକ ସମ୍ଭାଳି ପାରି ନଥିଲି। ତୁମ କୁ କହିଥିଲି ବରମ୍ବାର ଆଉ ତୁମେ ମୋତେ ଗୋଟେ ବଡ଼ ଭୋଜନାଳୟ ରେ ଖାଇବା କୁ ଦେଲ। କିନ୍ତୁ ୟାଙ୍କୁ ଦେଖ ଏ ରାସ୍ତା ରେ ଯାଉଥିବା ପ୍ରତେକ ଲୋକ କୁ କିଛି ନା କିଛି ଖାଇବାକୁ ମାଗୁଛନ୍ତି କିନ୍ତୁ କେହି ଜଣେ ମଧ୍ଯ ମୀରା ଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ଦଉନାହାନ୍ତି କାହିଁକି ସାମନ୍ତରାୟ ବାବୁ କହିଲେ ମା ରେ ଏ ଦୁନିଆ ରେ ସମସ୍ତେ ଯେ ଦୟାଳୁ ୟାର କିଛି ମାନେ ନାହିଁ। ତୁ ମୋ ସୁନା ଝିଅ ଟା ତୋର ବୁଦ୍ଧି ଭି କୋଉ ବଡ ଲୋକ ଙ୍କ ଠୁ କମ୍ ନୁହେ। ମୀରା ହଠାତ୍ ପଚାରିଲା "ବାବା" ମାନେ କଣ ହୋଇଥାଏ ପ୍ରତୀକ୍ଷା ବୁଝାଇଥ କହିଲା ଯେ ଆମ ଙ୍କୁ ଜନ୍ମ କରିଥାନ୍ତି, ଲାଳନ ପାଳନ କରିଥାନ୍ତି, ଆମ କୁ ସବୁ ବେଳେ ଭଲ, ଖରାପ ର ପ୍ରଭେଦ ଜଣାଇଥାନ୍ତି, ଆମ ପାଖରେ ସବୁ ବେଳେ ରହି ଆମର ଯତ୍ନ ନିଅନ୍ତି ସେ ହିଁ ତ ଆମର ବାବା, ମା ହୋଇଥାନ୍ତି। ଯେମିତି ଏ ହେଉଛନ୍ତି ମୋ ବାବା ଶିଳ୍ପ ପତି ସ୍ଵୟଂ ସମ୍ରାଟ ସାମନ୍ତ ରାୟ, ଆଉ ଏ ମୋ ମା ରାଣୀ ପୁଷ୍ପିତା ସାମନ୍ତରାୟ। ମୀରା ଅଶ୍ରୁ ଧାର ଝରାଇ ମୋର ତ କେହି ନାହାନ୍ତି ମୁଁ ଏ ସବୁ କିଛି ଜାଣି ନାହିଁ। ପ୍ରତୀକ୍ଷା କହିଲା ବାବା ମୀରା ଙ୍କୁ ମୁଁ ମୋ ସହ ଘରକୁ ନେଇଯିବି ସେ ଆମ ଘରେ ରହିବେ। ସାମନ୍ତରାୟ ଦମ୍ପତି ମିଶିକି ହଁ ଭରିଲେ, ଆଉ ମୀରା କୁ ସାଥୀରେ ନେଇଗଲେ ତା ର ବାବା, ମାଆ ହୋଇ। ପ୍ରତୀକ୍ଷା ର ନୂଆ ଏକ ସାଙ୍ଗ ମିଳିଗଲା ବୋଲି ସେ ମୀରା କୁ ଖୁସି ରେ କୁଣ୍ଢାଇ ପକାଇଲା। ଆଉ ତାକୁ ସାଥିରେ ଘରକୁ ନେଇ ଆସିଲା ।