ହେ ଜନନୀ

ହେ ଜନନୀ ତୁମେ ଅଟ ମହାନ୍ 

ଜନ୍ମଭୂମୀ ଠାରୁ ଗରୀୟାନ୍ ।

ଧରିତ୍ରୀ ମାତା ଠାରୁ ଶିଖିଛ ତୁମେ

ସହନଶୀଳନତା ଗୁଣ ।

ଧରଣୀ ମାତା ସହେ ଯେମିତି

ସମସ୍ତ ଜୀବଜଗତର ଅତ୍ୟାଚାର ।

ସେହିପରି ତୁମେ କେତେ ଯେ ସହୁଛ

ଅନେକ ଦୁଃଖ ଓ ଯନ୍ତ୍ରଣା, I

ଅକ୍ଳେଶରେସହି ଯାଅ ତୁମେ

ସମସ୍ତଙ୍କର ଯାତନା,

ମନକଥା ମନରେ ଚାପି ଦେଇ

ମୁହଁରେ ହସ ଫୁଟିଉଠେ ତୁମ ।

ସ୍ୱାମୀଙ୍କର ସୁଖ ପାଇଁ ସଦା ତତ୍ପର ତୁମେ

ନିଜ ଜୀବନକୁ ଉତ୍ସର୍ଗ କରି ।

ଅବିରତ କରିଥାଅ ସ୍ଵାମୀଙ୍କର ସେବା ।

ପୁଣି ତୁମେ ହୁଅ ସନ୍ତାନର ଜନନୀ

ଜନ୍ମ ଦେଇଥାଅ ସନ୍ତାନ।

ସହିଛ କେତେଯେ ଗର୍ଭ ଯନ୍ତ୍ରଣା

ଅନ୍ତ ଚିରିଦେଇଛ ଜନମ ।

କୁମାରୀତ୍ଵ ତ୍ୟାଗକରି

ପାଇଲ ତୁମେ ମାତୃତ୍ଵ ।

ମାଆର ମମତା ଦେଇ

ସ୍ତନଭାଙ୍ଗି ପୁଣି କ୍ଷୀର ବର୍ଷଣ କଲ

ପୁତ୍ରର ଉପରେ।

ତା ମୋହରେ ପୁଣି ଅନ୍ଧସାଜି ।

ନିଜେ ତୁମେ ଶୋଇ ଓଦାଶେଯେ

ଶୁଖା ଶେଜରେ ସୁଆଅ ସନ୍ତାନେ ।

ହେ ଜନନୀ ତୁମେ କେତେ ମହାନ୍ ।

କେତେ ଦୁଖ କେତେ ଝଡଝଞ୍ଜାର ସାମ୍ନା

କରିବାକୁ ନପଡିଛି ତୁମକୁ

ତଥାପି ନିଜ ଜୀବନକୁ ବାଜି ଲଗାଇ

ବାର ବ୍ରତ ତେର ଓଷା

କରିଥାଅ ସନ୍ତାନ ପାଇଁ ।

ବଡ କରି ମଣିଷ ତିଆରି କର

ତଥାପି ଶେଷରେ ସେ ସନ୍ତାନ

କରିଥାଏ ପୁଣି ଅତ୍ୟାଚାର

ଆପଣଙ୍କ ଉପରେ।

ନୀଳକଣ୍ଠ ସାଜି ବିଷ ପିଇ ତୁମ୍ଭେ

ସବୁ ସହି ଯାଅ ସନ୍ତାନ ଦେଇଥିବା

ଅନେକ ଦୁଃଖ ଯନ୍ତ୍ରଣା ।

ତଥାପି ପୁତ୍ର ମୋହରେ ଅନ୍ଧ ହୋଇ

ଭୁଲିଯାଅ ସନ୍ତାନର ଅତ୍ୟାଚାର ।

ସଦା ପ୍ରଫୁଲ୍ଲିତ ତୁମ ମତି ।

ହେ ଜନନୀ ତୁମେ କେତେ ମହାନ ।