ଦେବୀ

ତୁମେ ଆସ !!

ତୁମେ ଆସ ସେତେବେଳେ

ଯେବେ ହୁଏ ନିର୍ମେଘ ଆକାଶ,

ଯେବେ ଫୁଟେ - ନଈ ତୁଠେ

ବିଲ ପାଟେ - କାଶତଣ୍ଡି ହସ

ତୁମେ ଆସ -

ମହୀଭାରା କରିବ ଉଶ୍ବାସ ।।

ଯେବେ ଭିଜେ କାକରରେ

ଶ୍ୟାମଳ କେଦାର ,

ଯେବେ ଭିଜେ, ଭିଜା ଭିଜା

ସ୍ନିଗ୍ଧ ଜ୍ୟୋତ୍ସ୍ନା ଚାନ୍ଦିନୀ ରାତିର,

ତୁମେ ଆସ ! ଚମକାଇ ଚଉଦିଗ

ଭରି ଦେଇ ଅପୂର୍ବ ଉଲ୍ଲାସ

ମନ ପ୍ରାଣେ ଜଗାଇ ବିଶ୍ବାସ ।।

କାହିଁକି ଆସ ଯେ, ତୁମେ ??

ପ୍ରକମ୍ପିତ କରି ଧରା ବକ୍ଷ !

ଏଠି କିନ୍ତୁ ରକ୍ତ ଲୋଭୀ କାମାନ୍ଧ ମଣିଷ

ନିଃଶ୍ବାସରେ ଉତ୍ତାରନ୍ତି

ଶୋଭନୀୟ ନାରୀ ଅଙ୍ଗ ବସ୍ତ୍ର ;

ନାହିଁ ତାଙ୍କ ଭୟ ଲେଶ ମାତ୍ର

ତୁମକୁ ବି ମାରିବାକୁ -

ସୁତୀକ୍ଷ୍ଣ କଟାକ୍ଷ ।।

ତୁମର ସେ ମହାକାଳୀ ରୁଦ୍ର ରୂପ

ବୋଧହୁଏ ପୁରୁଣା ହେଲାଣି ;

ଗତାନୁଗତିକ ପନ୍ଥା - ପରମ୍ପରା

ଅସ୍ତ୍ର ସବୁ ଘଷରା ହେଲାଣି ।।

ଏବେ ଯଦି ଆସୁଛ; ଆସ

ମନା ନାହିଁ - ଆସ !!

ନୂଆ ହୋଇ ବିଦେହରେ ଆସ,

ନିର୍ଯ୍ୟାତିତା, ଲାଂଛିତା ନାରୀ ଦେହେ

ଖୁନ୍ଦି ଦିଅ ଶକ୍ତି ଓ ବିଶ୍ବାସ ।।

ପାରୁଛ ଯଦି ଛଡାଇ ନିଅ -

ଯେତେ ଅଛି ଅସହାୟ ପଣ ,

ଗଢ ତାକୁ ଆଉ ଥରେ

ବଜ୍ର ଠାରୁ ସଶକ୍ତ କଠିନ ।।

ଭରିଦିଅ ମନେ ତାର ସାମର୍ଥ୍ୟ, ସାହସ

ସେ ନିଜେ ହେଉ ନିଜ ଉଦ୍ଦୀପନା,

ଚେତନାର ନୂତନ ଉନ୍ମେଷ,

ସାଞ୍ଜୁ ହେଉ ନିଜର ବକ୍ଷର

ରକ୍ଷାର କବଚ !

ପାପଭାରା ହୋଇବ ଉଶ୍ବାସ ।

ଭକ୍ତ ଚରଣ ମଲ୍ଲ

28th Sept.2017.