ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି କେବେ ଚଗଲାମୀ ତାକୁ ଛୁଏଁ

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ନିଜ ଦୋଷ ନିଜଠୁଁ ଲୁଚାଏ ।

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ପାରଙ୍ଗମେ ଦେଖାଏ ବାହାଣି

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ନିଜ ସ୍ବାର୍ଥେ ନିବଦ୍ଧ ଚାହାଣି ।

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ନିଜ ଛଡା ଅନ୍ୟେ ଭାବେ ହେୟ

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ଅପାରଗେ ମଣେ ଅସହାୟ ।

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି କରେ ହିଂସା କବଳି ନ ପାରି

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ଘର ଜାଳି ଦିଏ ମୂଷା ମାରି ।

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ଅସମାନ ଭିତର ବାହାର

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ଚାହେଁନାହିଁ ଉନ୍ନତି କାହାର ।

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ଚାହେଁ ମାଟି ଧରିବି ଜାବୋଡି

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ଭୟ କରେ କେ'ଯିବ ହାବୋଡି ।

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ଯଦି ତୁମ ମନ ସମସରି

ବିଚାରି କହିଲ ବନ୍ଧୁ ! କିଆଁ ରଖ ଅପାଙ୍କ୍ତେୟ କରି ??

ଏତିକି କି' ମୋର ଭୁଲ ବିଚାରରେ ମାଟିକୁ ଭୁଲୁନି

ମୂଳାଙ୍କକୁ ଭୁଲିବାରେ ଖାଲି ତୁମ ସମତାଳରେ ଚାଲୁନି ।

ପର ପ୍ରେମେ ପ୍ରଥାକୁ ମୋହର ଭାବୁନାହିଁ ପଠା ଘା' ପରି

ପରମ୍ପରା ପ୍ରପିଡିତେ ମୁହିଁ ପାରୁନାହିଁ ଅନ୍ୟେ ପ୍ରଭୁ କରି ।

ଏତିକି ତଫାତ ଛଡା କରିବ କି ମୋ ସ୍ଥିତି ଅମାନ୍ୟ

କେମିତି ପାରୁନ ବୁଝି କୁହ "ଏ ଚିନ୍ତନ ନୁହଁଇ ସାମାନ୍ୟ'' ?

ତୁମରି ଜିଦି ଯୋଗୁ ହିଁ ଆଜି ଆଶଙ୍କାରେ ଯୁଗଟା ଜିଉଁଛି

ତୁମ ଇଚ୍ଛା ଇତିବୃତ୍ତି ଏବେ ସର୍ବଗ୍ରାହ୍ୟ ଶ୍ରଦ୍ଧା ନ ପାଉଛି ।

ମୁଷ୍ଟିମେୟେ ତିଷ୍ଟି ତେବେ ତୁମେ ଦେଖାଅନା ଜାତି ଯାତ୍ରା ବାଟ

ବରଂ ଜାତି ବ୍ୟଥା ବଢି ବଢି ବଇଭବ ବରିବ ବିକଟ ।

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ଯା' ବୁଝିଛି ମୋହରି ବିଚାରେ

ମୋର ମନ କହିବାରୁ ଏହା ଜଣାଉଛି ଏ ଲେଖନୀ ଧାରେ ।

ମୋର ବି ତ ମନଟିଏ ଅଛି ତୁମେ ମାନିପାର କି ନପାର

ମନ ମୋର କୁହେ ଲେଖନୀକୁ ହେବୁନାହିଁ କେବେ କୁଳାଙ୍ଗାର ।