ସାପ ଓ ନେଉଳ

ପୂର୍ବରୁ ସାପଗୁଡିକ ଆଦୌ ବିଷାକ୍ତ ନ ଥିଲେ । ବହୁତ ସରଳ ଜୀବଟିଏ ଥିଲା ସାପ । ସାପକୁ ଦେଖିବା ମାତ୍ରେ ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ପଶୁପକ୍ଷୀ ତାକୁ ମାରି ଖାଇଦଉଥିଲେ । ତେଣୁ ସାପଗୁଡିକ ଅତ୍ୟନ୍ତ ଭୟରେ ଦିନ କଟାଉଥିଲେ । ଦିନକର କଥା । ଗୋଟିଏ ସାପକୁ ବହୁତ ଗୁଡିଏ ବଣୁଆ ପଶୁ ଗୋଡାଇଲେ ମାରିବାକୁ । ତେଣୁ ସାପଟି ଭୟରେ ଏକ ନେଉଳ ଗାତ ମଧ୍ୟରେ ପଶିଗଲା । ନେଉଳ ସ୍ୱଭାବରେ ମଧ୍ୟ ବହୁତ ସରଳ ଓ ଦୟାବନ୍ତ ଜୀବଟିଏ ଥିଲା । ସେ ନେଉଳ ସାପକୁ ତା’ ଘରେ ଆଶ୍ରୟ ଦେଲା । ଶରଣାଗତକୁ ସୁରକ୍ଷା ଦେବ ବୋଲି ନେଉଳ ବି ଦୃଢ ପ୍ରତିଶୃତି ଦେଲା । କହିଲା – ତୁମେ ମୋର ଅତିଥି ଆଉ ଶରଣାଗତ ମଧ୍ୟ । ମୋ ଜୀବନ ପଛେ ଚାଲିଯାଉ ମାତ୍ର ମୁଁ ତୁମକୁ ସର୍ବଦା ରକ୍ଷା କରିବି । ସାପ ନେଉଳର ଏପରି କଥା ଶୁଣି ତା’ର ଭୟ କୁଆଡେ ଚାଲିଗଲା ।ଏଣିକି ସାପ ନେଉଳକୁ ତା’ର ସବୁଠାରୁ ଭଲ ମିତ୍ର ବୋଲି କହିଲା ।

ଦିନେ ସାପ ନେଉଳ ଗାତରେ ତିନିଟି ଅଣ୍ଡା ଦେଲା । ଅଣ୍ଡା ଫୁଟିବାକୁ ଆଉ ଖୁବ୍ ଅଳ୍ପ ଦିନ ଅଛି ଏକ ଗୋଧି ନେଉଳ ଗାତରେ ପଶି ସବୁ ଅଣ୍ଡାତକ ଖାଇଦେଲା । ସେତେବେଳେ ସାପ ତ ଖାଇବା ପାଇଁ ଗାତ ବାହାରକୁ ଯାଇଥିଲା । ସାପ ପଛେ ପଛେ ନେଉଳ ମଧ୍ୟ ତା’ ଖାଦ୍ୟ ସଂଗ୍ରହରେ ଯାଇଥିଲା । ସାପ ଆସି ଦେଖେତ ନେଉଳ ଗାତରେ ତା’ ଅଣ୍ଡା ଆଉ ନାହିଁ ନେଉଳ ମଧ୍ୟ ନାହିଁ । ତାପରେ ସେ ନେଉଳ ଉପରେ ଅବିଶ୍ୱାସ କଲା । ଭାବିଲା – ଏ ନେଉଳ ଛଡା ମୋ ଅଣ୍ଡା ଆଉ କେହି ବି ଖାଇନଥିବେ । ସେହି ସମୟରେ ଗୋଧି ସେଇ ବାଟ ଦେଇ ଯାଉଥିଲା । ଗୋଧି କହିଲା – “ଆଲୋ ସାପ ତୋ ଅଣ୍ଡା କେତେ ସୁଆଦିଆ ମ । ନେଉଳ ଆଣି ଗୋଟିଏ ଦେଇଥିଲା” । ବହୁତ ଭଲ ଲାଗିଲା । ଗୋଧିର ଏପରି ମିଛ କଥା ଶୁଣି ସାପ ବହୁତ ରାଗିଗଲା । ମାତ୍ର ତା’ର କିଛି ବି କରିବାର ନଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା ଓ ତପସ୍ୟା କଲା । କଠିନ ତପସ୍ୟା କରି ସେ ଭଗବାନଙ୍କୁ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ କଲା ।

ଭଗବାନ ସାପର ଏଭଳି ତପସ୍ୟାରେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ କହିଲେ – କୁହ, ତୁମର କ’ଣ ଅସୁବିଧା ହୋଇଛି । ତାପରେ ସେ ସାପ ସବୁ କଥା କହିଲା – ହେ “ପ୍ରଭୁ” ମୋ ସରଳତାର ସୁଯୋଗ ନେଇ ଆମ ଜାତିକୁ ସମସ୍ତେ ମାରୁଛନ୍ତି । କେହି ଯଦି ଆମ ଉପରେ ଅନ୍ୟାୟ କରୁଛି ଆମେ ତାହା ସହିତ ଲଢେଇ ମୋଟେ କରିପାରୁନାହୁଁ । ଏଣୁ ଆମେ ଆମ ନିଜର ରକ୍ଷା କରିବାରେ ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅସମର୍ଥ । ଆମର ଏହି ସରଳତାର ସୁଯୋଗ ନେଇ ବଣୁଆ ପଶୁ, ମଣିଷ, ଶାଗୁଣା, ଚିଲ ଆଦି ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ବହୁତ ହନ୍ତ ସନ୍ତ କରି ମାରୁଛନ୍ତି । ଏପରିକି ଶେଷକୁ ମୋର ମିତ୍ର ସାଜିଥିବା ନେଉଳ ମଧ୍ୟ ମୋତେ ଧୋକା ଦେଲା । ତେଣୁ ହେ ପ୍ରଭୁ ଆପଣ ଯଦି ମୋ ତପସ୍ୟାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ତେବେ ମୋ ଦେହରେ ବିଷ ଭରିଦିଅନ୍ତୁ । ତାହେଲେ ଯାଇ ଯିଏ ମୋର ଅନିଷ୍ଟ କରିବ ମୁଁ ତାକୁ ଶେଷ କରିଦେବି ।

ସାପ କଥା ଶୁଣି ଭଗବାନଙ୍କ ଭାରି ଦୟା ହେଲା । ତେଣୁ ସେ ସାପକୁ “ସେହିପରି” ହଉ କହି ଆଶୀର୍ବାଦ ଦେଇ ସେଠାରୁ ଚାଲିଗଲେ । ସେହି ଦିନଠାରୁ ସାପ ବିଷାକ୍ତ ହୋଇଗଲା ।

ସାପ ବିଷାକ୍ତ ହେବା କଥା ଶୁଣି ବଣରାଇଜର ହଡକମ୍ପ ହୋଇଗଲା । ତାପରେ ଆଉ କେହି ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ସାପ ପାଖକୁ ପଶିବାକୁ ସାହସ ମଧ୍ୟ କଲେ ନାହିଁ । ତେଣେ ନେଉଳ ବିଷାକ୍ତ ସାପ ଭୟରେ ତା’ ଗାତ ଛାଡି ପାହାଡକୁ ପଳାଇଗଲା । ପାହାଡ ଉପରେ ବସି ସେ ନେଉଳ ବି ତପସ୍ୟା କଲା ।

ନେଉଳ ତପସ୍ୟାରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହୋଇ ଭଗବାନ କହିଲେ – “ବତ୍ସ” କ’ଣ ଚାହୁଁଛ ମାଗିପାର । ତହୁଁ ସେ ନେଉଳ କହିଲା – “ପ୍ରଭୁ” ଏ ସାପ ଅତ୍ୟନ୍ତ ବିଷାକ୍ତ ହୋଇଯାଇଛି । ସମସ୍ତେ ଜାଣନ୍ତି ମୁଁ ବହୁତ ସରଳ ଓ ଦୟାବନ୍ତ । ସାପର ଅଣ୍ଡା ମୁଁ ଖାଇନାହିଁ । ତଥାପି ସାପ ମତେ ବିଷାକ୍ତ ହୋଇ ମାରିବାକୁ ଖୋଜୁଛି । ତେଣୁ ଆପଣ ମତେ କେବଳ ଏତିକି ଶକ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ ଯେତେବେଳେ ସାପ ସହିତ ମୋର ସାମ୍ନାସାମ୍ନି ହେବ ବିଜୟ ସର୍ବଦା ମୋର ହିଁ ହେବ । ସାପକୁ ତ ମୁଁ ଯେନତେନ ପ୍ରକାରରେ ହରାଇବି । ଏକଥା ଶୁଣି ଭଗବାନ କହିଲେ “ତଥାସ୍ତୁ” ।

ଏହାପରେ ଦିନେ ସାପ ଓ ନେଉଳର ସାମ୍ନା ସାମ୍ନି ହୋଇଗଲା । ସେତେବେଳକୁ ସାପ ତ ପୁରାପୁରି ବିଷାକ୍ତ ପାଲଟି ଯାଇଥାଏ । ସାପ ନେଉଳଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ଯୁଦ୍ଧ ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା । ସାପ ଯେତେ ଚେଷ୍ଟା କଲେ ମଧ୍ୟ ନେଉଳକୁ ମୋଟେ ମାରି ପାରିଲା ନାହିଁ । ନେଉଳ ଖାଲି ଖସି ଚାଲିଯାଉଥାଏ । ସେହି ଦିନଠାରୁ ସାପ ଓ ନେଉଳ ପରସ୍ପରର ଶତ୍ରୁ ପାଲଟି ଗଲେ । ଯେତେବେଳେ ବି ସେ ଦୁହିଁଙ୍କର ସାମ୍ନା ହୁଏ ଉଭୟଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ପ୍ରବଳ ଯୁଦ୍ଧ ଲାଗେ ।

ଦିନେ ଏଭଳି ଯୁଦ୍ଧରେ ନେଉଳ ସାପକୁ ମାରି ଦେଲା । ସେହି ଦିନଠାରୁ ସାପ ଜାତି ଓ ନେଉଳ ଜାତି ପରସ୍ପରର ମୁଖ୍ୟ ଶତ୍ରୁ ପାଲଟି ଗଲେ ମାତ୍ର ସର୍ବଦା ସରଳ ଓ ଦୟାବନ୍ତ ନେଉଳର ହିଁ ବିଜୟ ହେଲା ।

ବିଶେଷ ଦ୍ରଷ୍ଟବ୍ୟ:- କେତେକ କାହାଣୀ ମନୋରଂଜନ ଏବଂ ନୀତି ଶିକ୍ଷା ଉବ୍ଦେଶ୍ୟରେ କେବଳ କଳ୍ପନା ଭାବଧାରା ଦ୍ୱାରାହିଁ ପ୍ରତିବେସିତ। ଯଦି କୌଣସି କାହାଣୀରେ ବୈଜ୍ଞାନିକ ଆଧାର ନଥାଏ ତାକୁ ସତ୍ୟ ମାନିବା ଅନୁଚିତ୍।