ରୀତା

ଫୋନ୍ ରେ ସେପଟୁ ଶୁଭୁଥିଲା 

" ଘାଣ୍ଟି ହେଇଗଲିିଣି ଲୋ ଝିଅ , ଆ' ଜଞ୍ଜାଳରୁ ମୁକ୍ତି ନାଇ ମୋତେ।"

ସେ ଆଉ କେହି ନୁହଁ ରୀତା ର ମା' ଥିଲେ ।

'ରୀତା'

ହସମୁଖ ଝିିିଅଟେ । ହଷ୍ଟେଲ୍ ରେ ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ଖୁବ୍ ସହଜରେ ମିଶିଯାଏ ଅବଶ୍ଯ ମୋ ସହ ଟିକେ ଅଧିକ ମିଶେ ।ତା'ରୁୁମ୍ ଥାର୍ଡ ଫ୍ଲୋର୍ ରେ ଆଉ ମୋର ଗ୍ରାଉଣ୍ଡ ଫ୍ଲୋର୍ ରେ । ସମୟେ ସମୟେ ମୋ ରୁମ୍ ରେ ଆସି ବସେ କିିିିଛି ସମୟ ଅନେକ କଥା କୁୁହେ ଆଉ କିଛି ଅକୁହା ରହିଯାଏ ତା' ଆଖି ସନ୍ଧିରେ । ସେ ହଷ୍ଟେେଲ୍ ରୁ କ୍ୟାମ୍ପସ ଯାଏଁ ଚାଲି ପାରେନି,ଖୁବ୍ ଶୀଘ୍ର ଥକି ଯାଏ । ଆମେ ସବୁ ଯେନତେନ ମୁଠେ ଖାଇ କ୍ଲାସ ପାଇଁ ତରତର ହେଇ ବାହାରୁୁଥିବା ବେଳେ ସେ ଘଣ୍ଟାଏ ବସି ଖାଉଥାଏ ଡାଇନିିିଂ ରୁମ୍ ରେ । ମୁୁଁ ଦିନେ ପଚାରିବାରୁୁ କହିଲା, ଖାଇବା ସମୟରେ ନିଶ୍ବାସ ରୁନ୍ଧି ହେଇ ଯାଏ ତା'ର ତେଣୁ ତରତର ନ ହୋଇ ଧିରେଧିରେ ଖାଏ ସେ । 

ବୟେ କଟ୍ ଚୁଟି ତା'ର । ଦିିନେ ତା' ମୋବାଇଲରୁ ଫୋଟୋ କାଡି ଦେଖାଇଲା ତା' ଲମ୍ବା ଆଉ ଘନ କେଶ ।

: ମୁୁଁ ପଚାରିଲି ଏ ଫୋଟୋ କେବର ?

:ସେ କହିଲା " ଆଜିକୁ ବର୍ଷେ ହେଲା" ମାଁ ସାଙ୍କୁଳେଇ ଠେ ଚୁୁୁୁଟି ଦେବାର ।

: ମୁଁ ପଚାରିଲି କ'ଣ ମାନସିକ ରଖିଥିଲ ?

: ସେ ଚୁପ୍ ରହିଲା ସେଦିନ ।

 

ଦିନେ ମୋ ରୁୁୁୁମ୍ କୁ ଲିସା ଆସିଥିଲା । ସେ କହିଲା ତା' ସହ ବେସି ମିଳାମିଶା କରନି । ସେ ଟିିିି:ବି ପ୍ୟାସେନ୍ଟ । ତା' ରୁୁମମେଟ୍ ତା' ଔଷଧ ଦେଖିଲେ, ଯାହା ସେ ଲୁଚେେଇ ରଖିଥିଲା ତା' ଆଲମାରୀ ରେ । ତାକୁ ପଚାରିବାରୁ ମିଛରେ କହିିିିଲା ଯେ ତା' ଜେଜେବାପାଙ୍କର ଔଷଧ ଭୁଲ୍ ରେ ତା' ବ୍ୟାଗ୍ ରେ ରହିିିିଯାଇଛି । 

ଏତିିିକି କହି ଚାଲିଗଲା ସେ ।

ମୁଁ ଲିସାର କଥାଟାକୁ ଏତେ ଗୁରୁତ୍ୱ ଦେଇନି । ସମାଜ କାହିଁକି ଘୃୃୃୃଣା କରେ ଯେ ରୋଗୀକୁ ! ରୋଗ କ'ଣ କାହା ନିୟନ୍ତ୍ରଣାଧୀନ ? 

ରୀତା ସହ ବନ୍ଧୁତା ପୁର୍ବ ଭଳିି ବଜାୟ ରହିିିିଥିଲା ।ବରଂ ଆହୁରି ମଜଭୁତ ହେଇଯାଇଥିଲା ।

ସେମିଷ୍ଟାର୍ ପାଖେଇ ଆସିଥିଲା । ପଢାପଢି ରେ ମୁଁ ବ୍ୟସ୍ତ ଥିଲି ।ସାଙ୍ଗ ମାାନଙ୍କ ସହ ମିିିିଶିବା କମି ଯାଇଥିଲା । ରୁୁୁମମେଟ୍ ଙ୍କ ସହ ଅଜଥା ଗପିବା ବି ଛାଡି ଦେଇଥଲି ।

ରୀତା ସହ ବି ଦେଖାହେଇନି ଆଉ ।

ଫୋନ୍ ଆସିଲା ତା'ର । 

କହିିିିଲା " ମୋ ରୁମ୍ କୁ ଆସ " ।

ଧାଇଁଗଲି ଏକ ନିିିିଶ୍ୱାସରେ । କହିିିିଲା ଦେହ କିିିିଛି ଭଲ ନାଇ । ବାନ୍ତି ହଉଛି, ତିନି ଦିନ ରୁ କିିିିିଛି ଖାଇନି । ଅତରଛିଆ ମୋ ରୁୁୁୁମ୍ କୁ ଆସି ହରଲିକସ୍ ନେଇଦେଲି ତା' ପାଇଁ ।ତା' ଘର ଲୋକ ଆସି ନେଲେ କିଛି ସମୟ ପରେ ।

ଖୁବ୍ ଗୋଟେ ଅପରାଧବୋଧରେ ଘାଣ୍ଟି ହେଲି ସେଦିିିନ । 

ମୁଁ ପଢା ଚାପରେ ରୀତା କୁ କେମିତିି ଭୁଲିପାରେ ! ଅନ୍ତତଃ ତା' ରୁମ୍ ଆଡେ ଯାଇ ବୁଝିପାରିଥାନ୍ତି ଦେହପା' କଥା ।

ଜାନୁଆରୀ ସାତ ରେ , ଫୋନ୍ କରିଲି ତାକୁ ଭଲମନ୍ଦ ବୁଝିିିିବାକୁ । ଆଗଭଳି ହସହସ କଥା । ଏମିତି ମଝିରେ ମଝିରେ ଫୋନ୍ କରେ ମୁଁ । କଥା ହେଉ ଆମେ । ପଢାକଥା ବୁଝିନିଏ ମୋ ଠାରୁ ।

ଦିନେ ଲାଇବ୍ରେରୀ ରେ ବସି ପଢୁୁୁୁଥାଏ , ତା' ରୁମମେଟ୍ ର ଫୋନ୍ ଆସିଲା । କହିଲା ରୀତା ଆଉ ନାଇ । ତଳକୁ ଯାଇ

ଫୋନ୍ କଲି ତା' ନମ୍ବର ରେ ।

ରୀତା ର ମା' କାନ୍ଦୁଥିଲେ ।

"ତୋ ସାଙ୍ଗ ଆଉ ନାଇଇଇ ଲୋ ଝିଅ । ମୋ ସୁନା ଝିଅ ଚାଲିିିିିଗଲା।" ସହ୍ୟ ହେଲାନି ଆଉ କାଟିଦେଲି ଫୋନ୍ ।

ତା' ପରଠୁ ହଷ୍ଟେେଲ୍ ବଗିଚାର ଫୁୁୁୁଲମାନେ ଆଉ ହସୁନଥିଲେ । ରୀତା ନଥିଲା ଖୁବ୍ ଏକା ହେଇଯାଇଥିଲି ମୁୁଁ ।