ପ୍ରଣୟିନୀ

ଦେଖିଛି ତତେ,

 କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବତା ରେ ଧରା ଦେଇନୁ ମତେ ।

ମୃଦୁ ବାଆର ଶୀତଳସ୍ପର୍ଶ ନିଭେଇଛି ଅଙ୍ଗେ,

ଏକାକାର ହୋଇ ହଜିଯାଏ ତୋ ସଙ୍ଗେ ।

ପୂତ ପ୍ରଣୟରେ ଦେଖାଇଲୁ ମୋତେ ଲକ୍ଷ୍ଯ,

ସେ ଦିନୁ ହୋଇଯାଇଛୁ ମୋ ଜୀବନ୍ତ ସଖ୍ଯ ।

କଳ୍ପନା ରେ ଆଙ୍କିଛି ତତେ ,

ସିକ୍ତ ନୟନର କଥା କହିଛି କେତେ ।

ତୋ ବିନା ମନ କେମିତିକା ଯେ ଲାଗେ,

ତୋ ଭାବନା ରେ ନିଜକୁ ହଯାଉଥାଏ ।

ଊଷା କାଳେ କେବେ ଭାବିନି ତତେ,

ସିନ୍ଦୂରା ଫାଟିଲେ ତୋ କଥା ମନେପଡେ ମତେ।

ପୂର୍ଣ୍ଣିମା ରାତିରେ ତତେ ଅଣଦେଖା କରିନି,

 ଅମାବାସ୍ୟାରେ ତତେ ଲୁଚେଇ ରଖିନି । 

ତୁ ମୋର ପ୍ରଣୟ ରମଣୀ, 

ପ୍ରଣୟ କରେ ବୋଲି ତୁ ମୋ ପ୍ରଣୟିନୀ ।