ଭାଷା

ପ୍ରଜ୍ବଳିତ କରେ ଅନ୍ଧାରୀ ଆଶାକୁ

ଉଜ୍ବଳ ଦୀପ ଶିଖାର ଟିକିଏ ଆଲୁଅ

ଜୀବନ ବର୍ଣ୍ଣାଳୀର ତରଙ୍ଗରେ ମିଶି

ଅଜାଡ଼ି ହୁଏ କାବ୍ୟ କବିତାର ମୋହ ।

ଆକାଶକୁ ଚାହିଁଲେ ଅସମ୍ଭବ ସ୍ବପ୍ନ

ଉଳକା ତାରା ଭଳି ହଠାତ୍ ଡେଇଁ ପଡେ 

ମାଟିରେ ମାଟି ହୋଇ ମନର ଲେଖକ

କାଗଜର ଅକ୍ଷର ସାଥେ ବନ୍ଧୁତା ନିଭାଏ ।

ପାଇବାର ଆକାଙ୍କ୍ଷା ପଳକରେ ମିଶି

ମୂର୍ଛିତ ଶବ୍ଦ ଆଜି ବଞ୍ଚିବାର ରାହା ଖୋଜେ

ଭାଷାର ମର୍ଯ୍ୟାଦା ବୁଝି ପାରେ ଯେହୁଁ

ପ୍ରତି ଭାଷାକୁ ଅନ୍ତର ଆତ୍ମାରେ ଯାଗା ଦିଏ ।