ଅନୁଭୂତି

ମେଡ଼ିସିନ୍ ଦୋକାନରୁ ଔଷଧ କିଣୁଥିଲେ ପ୍ରଦୀପ ବାବୁ । ଔଷଧରର ଦାମ ହେଲା ୧୪୨ ଟଙ୍କା । ୨୦୦ ଟଙ୍କିଆ ନୋଟ ଟିଏ ବଢାଇ ଦେଲେ ।ଦୋକାନୀ ଔଷଧ ଦେଇ ୫୦ ଟଙ୍କା ସହିତ ଆଠୋଟି ଚକ୍ଲେଟ୍ ଧରାଇ ଦେଲା । ପ୍ରଦୀପ ବାବୁ ଆବାକାବା ହୋଇ ଦୋକାନୀ ମୁହଁକୁ ଚାହିଁ ରହିଥାନ୍ତି । ସାମାନ୍ୟ୍ ଦୁଇଟଙ୍କା ପାଇଁ ଆଠଟି ଚକ୍ ଲେଟ୍ !

ମନେ ପଡିଗଲା ୨୦ ବର୍ଷ ତଳର କଥା । ୧୯୯୯ ମସିହା ।

                    

 

ସେଦିନ ଖୋର୍ଦ୍ଧା ବସଷ୍ଟାଣ୍ଡ ନିକଟରେ ଠିଆ ହୋଇଥିଲେ ପ୍ରଦୀପ ବାବୁ । ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ଗାଁକୁ ଯିବା । କିନ୍ତୁ ପାଖରେ ଦୁଇ ଟଙ୍କିଆ କଏନ ଟିଏ ପଡ଼ିଛି । ଗାଁକୁ ଯିବାକୁ ହେଲେ ପାଖାପାଖି ୧୦ ଟଙ୍କା ଦରକାର । ଦେଖାହେଲେ ଅଫିସ୍ ର ଯୋଗାଣ ନିରୀକ୍ଷକ ହଜାରି ବାବୁ । ଚା ପିଇବାକୁ ଡାକିଲେ ।

ଦୁଇଜଣ ଚା ପିଇଲେ । ତା ପରେ ଖାନ୍ ବାବୁ ସିଗାରେଟ୍ ଟାଣିବା ଆରମ୍ଭ କଲେ । ପଚାରିଲେ ଗାଁକୁ ଯିବ ନା କଣ ।

ଆଜ୍ଞା ହଁ ।

ଭରସିକରି କିଛି କହିପାରିଲେ ନାହିଁ । ୧୦ ଟଙ୍କା ବା ମାଗିଥାନ୍ତେ କେମିତି ? ଖାନ୍ ବାବୁ ୨୦୦ ଠୁ ଆରମ୍ଭ କରି ୫୦୦ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଟଙ୍କା ବଢାଇଛନ୍ତି ଅନେକ ସମୟରେ । ତେଣୁ ସଙ୍କୋଚ ଲାଗିଲା । ବସରେ ଅପଦସ୍ତ ହେବାର ଭୟ ଘାରୁଛି ମନରେ । ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଭାବରେ ପଦ ଚାରଣ କରୁଛନ୍ତି, ରାସ୍ତା ପାଶ୍ୱରେ ପ୍ରଦୀପବାବୁ ।

ହେଲେ କେତେ ବେଳଠୁ ହଜାରୀ ବାବୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି ,ପ୍ରଦୀପ ବାବୁ କେତେଗୁଡିଏ ଗାଡ଼ି ଛାଡ଼ି ସାରିଲେଣି ।

କିଛି ଆଉ ନ ପଚାରି ପାନ ଖଣ୍ଡିକ ପାଟିରେ ପକାଇ କହିଲେ ହଉ ପ୍ରଦୀପ ବାବୁ ଆସୁଛି ।

ଶାନ୍ତିରେ ନିଃଶ୍ୱାସ ମାରିଲେ ପ୍ରଦୀପବାବୁ, ଭାବିଲେ ଯା ହେଉ ପରିଚିତ ମଣିଷ ପାଖରେ ଇଜ୍ଜତ ବଞ୍ଚିଗଲା । କେମିତି ବା ମାଗିଥାନ୍ତେ ଟଙ୍କା ଦଶୁଟା । ନିହାତି ଲାଜର କଥା ।

ଏହି ସମୟରେ ଦେଖାଦେଲା ବେଗୁନିଆ ବ୍ଲକ୍ ଗାଡ଼ିଟା । ସାଙ୍ଗ ବୁଦ୍ଧିଆ ଡ୍ରାଇଭର । ଡାକଦେଲା ପ୍ରଦୀପଭାଇ ଗାଁକୁ ଯିବାକୁ ଜଗିଛକି ଆସ ଆସ । ବିଲେଇ କପାଳକୁ ଶିକା ଛିଡିଲା ଯେମିତି । କୋଟି ନିଧି ମିଳିଗଲା । ଯାଇ ବସିପଡିଲେ ଗାଡ଼ିରେ । କଥାବାର୍ତ୍ତାରେ କଟିଗଲା ସମୟ । ଗାଡ଼ିଆସି ପହଞ୍ଚିଲା ବେଗୁନିଆରେ । ଯନ୍ତ୍ରଣା ଉପଶମ ତାବ୍ଲେଟ୍ ର ଶକ୍ତି ସରିଆସିଲେ ଯେମିତି, ଠିକ୍ ସେମିତି ଆରମ୍ଭ ହୋଇଗଲା ପୁଣି ଭାବନା । କଣ କରିବି ।

ଟ୍ରେକରରେ ଗଲେ ତିନି ଟଙ୍କା । ପାଖରେ ଦୁଇ ଟଙ୍କା । ଆଗପଛ ନ ବିଚାରି ପଛସିଟ୍ ରେ ବସିପଡିଲେ । ଗାଡି ପହଞ୍ଚିଲା ସୁନାଖଳା ଷ୍ଟାଣ୍ଡ ରେ । ଯାତ୍ରୀ ମାନେ ଓହ୍ଲାଇ ପଡିଲେ । ଡ୍ରାଇଭର ଭଡ଼ା ସଂଗ୍ରହ କରୁଥିଲା । ଦେଖିଲେ ତାର ନଜର ତାଙ୍କ ଆଡେ଼ ନାହିଁ । ପରିଶ୍ରା ବାହାନାରେ ପଛେଇ ଆସିଲେ ସେହି ସ୍ଥାନରୁ ।

ପହଞ୍ଚିଲେ ଗାଁକୁ ଯିବା କୁମ୍ବାରି ଛକରେ । ଦେହଟା ସାରା ଝାଳପୂର୍ଣ୍ଣ । ଭଗବାନଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ୍ ଦେଉଥିଲେ, ଟ୍ରେକର ପାଖରେ ଇଜ୍ଜତ ବଞ୍ଚିଯାଇଥିବାରୁ ।

ଗାଁ ପୁଣି ଦଶ କିଲୋମିଟର । ପୁଣି କଣ କରିବେ । ଭାବୁଥିଲେ ଗାଁ ଲୋକ କେହି ଦେଖାହେଲେ ପଇସା ମାଗିବେ । ନହେଲେ ବି ଚଳିଯିବ । ଯୋଗ କୁ ଗାଆଁ ଭାଇ କିଶୋର ଦେଖା ହୋଇଗଲା । 

ସେ ଡାକିଲା ।

ଭାଇ ଜଳଖିଆ ଖାଇବା ଆସ ।

ସମ୍ମତି ମାରି ଖାଇଲେ ଜଳଖିଆ । ପିଣ୍ଡରେ ପ୍ରାଣ ସଂଚାର ହେଲା । ନ ହେଲେ ଭୋକ ରେ ହଂସା ଉଡୁଥିଲା । ବସରେ ଯାଇ ଗୋଡ଼ ଲମ୍ବାଇ ବସି ପଡିଲେ । ବସ୍ ଟିକଟ ଟା ବି ବଢାଇ ଦେଲା କିଶୋର । ମନଟା ପ୍ରଫୁଲ୍ଲ ଜଣାପଡ଼ୁଥିଲା ।

ଗାଁ ମୁଣ୍ଡେ ଓହ୍ଲାଇ ଘରମୁହାଁ ହୋଇ ବାଟ ଚାଲିଲେ ।

ଅନ୍ୟମନସ୍କ ଭାବେ ହାତଟା ପକେଟ୍ କୁ ଚାଲି ଯାଇଥିଲା ।

ପକେଟରେ କଣ ଗୋଟେ ଅଛି ଭାବି ଆଣି ଦେଖିଲା ବେଳକୁ ଦୁଇ ଟଙ୍କିଆ ମୁଦ୍ରାଟି । ଭଗବାନଙ୍କୁ ଧନ୍ୟବାଦ ଦେଇ ଚାଲିଥିଲେ । ସେଇ ଦୁଇ ଟଙ୍କା ପକେଟ୍ ରେ ଅଛି ,ଅଥଚ ଗାଁ ରେ ପହଁଚିଗଲେ । କିନ୍ତୁ ଟ୍ରେକ୍ରର ବାଲାକୁ ପଇସା ଦେଇ ନଥିବାରୁ ପଶ୍ଚାତାପ କରୁଥିଲେ ।

               

  ଦୋକାନୀ ଠାରୁ ଆଣି, ହାତରେ ଧରିଥିବା ଚକ୍ ଲେଟ୍ ରୁ ଗୋଟିଏ ପାଟିରେ ପକାଇ ପ୍ରଦୀପ ବାବୁ ଭାବୁଥିଲେ ସେଇ ଦୁଇ ଟଙ୍କାର କଥା । ସତେ କେଡ଼େ ରୋମାଞ୍ଚକର । ଆଖିରେ ଲୁହ ଜକେଇ ଆସିଲା