ମନ ଗୁଡି ମୋର ଯାଆ ଉଡି

ମନ ଗୁଡି ମୋର କଥା ତୁ ମାନି କି

ଆକାଶକୁ ଉଡି ଯାଆ

ଉଡ଼ୁଥିବାବେଳେ ପ୍ରଭୁ ନାମ ଜପି

ପ୍ରଭୁ ଚିନ୍ତନରେ ଥାଆ ।

ଉଡିବା ଆଗରୁ ସୂତାକୁ ତୋହର

ଟିକିଏ ପରଖି ନେବୁ 

ଉଡୁ ଭଡୁ ତୁହି ଆକାଶ ତଳରେ

ପ୍ରତିଯୋଗୀ ଯେ ନ ହେବୁ ।

ଆକାଶ ର ସେଇ ବିଶାଳତା କଥା

ଫେରିଆସି କହିଦେବୁ 

ଅନୁଭବକୁ ତୋ ଜହ୍ନ ଆଲୋକରେ 

ଶୀତଳ ଯେ କରି ଦେବୁ।

ଉଡ଼ୁ ଉଡ଼ୁ ତୁହି ମନେ ପକାଇବୁ

ଜୀବନର ଲକ୍ଷ୍ୟ କଥା

ଗରବରେ କେବେ ବାନ୍ଧି ହେବୁ ନାହିଁ

ଏ କଥା ମନେ ରଖି ଥା । 

ମନ ଗୁଡି ମୋର ଯାଆ ତୁ ଉଡିରେ 

ଶଙ୍ଖ କ୍ଷେତ୍ର ବୁଲି ଆ

ଫେରିଆସି ତୁହି ଶ୍ରୀକ୍ଷେତ୍ର ଧାମର

ବାରତା ପରଶି ଯାଆ ।

ଭାବ ଭକତିର ନିଆରା ବାର୍ତ୍ତାକୁ

ସମାଜେ ପରଶି ଯାଆ

ଭାବ ଭକତିର ପରଶେ ସୂତାକୁ

ଦୃଢ କରି ରଖି ଥାଆ ।

ମନ ଗୁଡ଼ି ମୋର ଯାଆ ତୁ ଉଡିରେ

ବୃନ୍ଦାବନ ଆଡ଼େ ଯାଆ 

ଚିନ୍ତା ଚେତନାରେ ପ୍ରେମର ପରଶ

ଭରି ଦେଇ ତୁ ଆ ।

ପ୍ରେମ ପରିଭାଷା ଅନ୍ତରରେ ଭରି

ଘରକୁ ତୁ ଫେରିଆ

କର୍ମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଗୁଢ ରହସ୍ୟକୁ

ସଂସାରେ ପରଶି ଯାଆ ।

ମନ ଗୁଡି ମୋର ଯାଆ ତୁ ଉଡିରେ

ବିଶ୍ଵାସେ ରଙ୍ଗୀନ ହୋଇ

ପ୍ରେମ ଭକତି ର ଶ୍ରଦ୍ଧାର ଡୋରରେ

ଉଡୁ ଥା ନିଶ୍ଚିନ୍ତ ହୋଇ ।

ମନ ଗୁଡ଼ି ମୋର ଯାଆ ତୁ ଉଡିରେ

ଜଗତକୁ ବୁଲି ଯା

ଇଶ୍ଵର ସୃଷ୍ଟିର ପ୍ରତି ଉପାଦାନୁ

ସଦ୍ ଭାବନା ନେଇ ଆ ।

ପ୍ରେମ ଭକତିର ସୁବାସ ଛୁଟାଇ

ସଦ୍ ଭାବନା ବାଣ୍ଟି ଯାଆ

କର୍ମ କର୍ତ୍ତବ୍ୟର ଅମୃତ ପରଶେ

ମୋହ ବନ୍ଧ ଭାଙ୍ଗି ଯାଆ ।

ମନ ଗୁଡ଼ି ମୋର ଉଡି ଉଡି ତୁହି

ଜଗତକୁ ଦେଖୁ ଥାଆ

ସକରାତ୍ମକ ର ବାରତାକୁ ଆଣି

ଜଗତେ ପରିଶି ଯାଆ ।

ତୋହରି ବାରତା ବିଶ୍ଵେ ଦେଉ ଆସ୍ଥା

ଜୀବନ ସାର୍ଥକ କର

ମଣିଷ ଜୀବନ ସାର୍ଥକ ହେଉରେ

ବିଶ୍ଵ ହେଉ ମଧୁମୟ ।