The Last Call📱

The Last

नारायणी नदी… रातको ११:४७ बजेको समय।
हावा तातो होइन, तर असामान्य रूपमा चिसो थियो -त्यसरी चिसो, जसरी कुनै आत्माले आत्मालाई बिदा दिनुअघि अन्तिम सास लिँदा हुन्छ।

पुलको छेउमा, सिसा झैँ चम्किलो नदीतिर टकटक हेर्दै आयुशा बसिरहेकी थिई। पागलको जस्तै हावामा उडिरहेको कपाल, हातमा मोबाइल -अघिसम्म बारम्बार बजिरहेको, तर अब मौन।

“सबै गुमेपछि पनि मानिस किन बाँचिरहन्छ?” -उसले आफैँसँग प्रश्न गरिन्। कसैले जवाफ दिएन। सायद, नदीले सुन्यो, तर उ पनि बोल्न चाहेन।

आज त उसले आफैँलाई अन्त्य गर्ने दिन निश्चित गरेकी थिई। उसले सोचेकी थिई — “भोलि बिहान यो शहरले मलाई खोज्नेछ, तर म कहाँ हुनेछु? यो पुलमुनि, कि कुनै भासिएको शान्तिमा?”

उसको मस्तिष्कले पटक–पटक ती सबै क्षणहरू दोहोर्‍याइरहेको थियो-

• प्रेममा धोका दिने त्यो व्यक्ति जसले एकदिन “तिमी मेरो संसार हौ” भनेर माया व्यक्त गरेको थियो।
• त्यो कम्पनी जहाँ ऊ इण्टरभ्यूमा असफल भएकी थिई।
• र त्यो सुन्दरता जसको घमण्डले उसलाई अहंकारी बनायो, र अन्ततः एक्लो।

आयुशा सुन्दर थिई। तर त्यो सुन्दरता उसको भाग्य होइन, बोझ बनेको थियो। केटाहरू उसको अनुहार हेरेर माया गर्थे, मन होइन। साथी-सङ्गिनीहरू उसको सौन्दर्य देखेर ईर्ष्या गर्थे। र अन्ततः ऊ आफैँले पनि आफूमाथि भरोसा गर्न छोडेकी थिई।

“कस्तो हुन्छ यो जीवन?” -ऊ बिसुरिँदै बोल्थी, पुलको छेउबाट टाढा हेर्दै।

“एक पटक माया गर्दा संसार दिन्थे, आज तिनै आँखाहरूले मलाई दोषी बनाएका छन्।”

रातको १२ बज्न लाग्यो। उसको मनभित्र केही भुइँचालो आयो। अचानक, मनको कुनै कुनाबाट आवाज आयो “आयुशा, के तिमी साँच्चै मर्न चाहन्छौ?”

उसले आँखाको आँसु रोक्दै भनि -“हो, अब केही छैन बाँकी। मैले सबै गुमाएँ।”

“तिमीले आफैंलाई त गुमाएकी छैनौ नि?” -आवाज फेरि सुनियो, उसको अन्तरआत्माबाट।

“आफूलाई? हाहा… म त त्यही व्यक्ती हुँ, जो आफ्नै सुन्दरतामा मरेकी। जसको गर्वले उसलाई खालीपनको पातालमा ल्यायो। म मरेकी छु पहिले नै।”

आवाज गम्भीर भयो –“तर मृत्यु भनेको अन्त्य होइन, आत्मस्वीकृतिको समय हो।”

“स्वीकृति?” -उसले हेरि, आकाशतिर।
ताराहरू मौन थिए। “कसरी स्वीकृति लिऊँ, जब मसँग अरू केही बाँकी छैन?”

“तिमी सास फेर्दै छ्यौ, यही बाँकी छ।”

आयुशाले आँसु पुछी। हावाले उसको मुख छोयो, नदी अझ बिस्तारै बग्दै थियो -मानौं उसको पीडा पनि बगाइरहेको होस्।

---

उसले त्यो पुललाई स्पर्श गरि। त्यो पुल -जहाँ ऊ पहिले पनि आएकी थिई, तर अर्का कारणले। त्यो बेला, ऊ र उसको प्रेमी हातमा हात समाएर यहीँबाट सूर्यास्त हेरेका थिए। त्यो बेला उसले भनेकी थिई “यदि म कहिल्यै टुटेँ भने, यही पुलले मेरो अन्त्य देख्नेछ।”
आज, त्यो भविष्य वर्तमान बनेको थियो।

उसले आँखाबन्द गरी सबै सम्झना गरि -सपना, योजना, माया, धोका, बेइमानी, र एक वचन “कहिल्यै नछोड्ने” तर सबैले उसलाई बीच बाटोमा छोडे।

“किन म? किन म सधैं कमजोर परेँ?” उसको हात थरथर काँपिरहेको थियो। उसले मोबाइल खोली।
अन्तिम पटक सोची “कसैलाई सन्देश पठाउँ कि सिधै जाउ?”

तर उसको भित्रको आवाजले भन्यो “अब के भन्नु? कसैले बुझ्दैन।”

उसले फोन अफ गर्न लागी… त्यो बेला, मोबाइल बझ्यो।

The Last Call

बिहान १२:०३।। स्क्रिनमा देखियो  “Deepesh Calling…”

आयुशाको शरीर एक्कासी थामियो। उसले फोन उठाउने कि नउठाउने -केहीबेर सोच्न पनि सकिन।
काँप्दै थिइन्, अनि बिस्तारै “Receive” थिचि।

“हेलो?” उसको आवाज कमजोर थियो, सास सँगै।
“आयुशा…?” आवाजको टोनमा आश्चर्य र माया दुवै मिसिएको थियो।
“तिमी ठीक छ्यौ?”

“दिपेश? …तिमी?”
“हो, म… म अहिले त्रिभुवन एयरपोर्टमा छु। मेरो जन्मदिनको अवसरमा म नेपाल आइरहेको छु।
तिमीलाई भेट्न मन छ… तिमी आउँछ्यौ नि?”

आयुशाले केही बोलेन। सास अड्कियो। आँसु बग्न थाले। “म… म तिमीलाई कस्तो अवस्थामा भेट्छु भनेर थाहा छैन।”

दिपेशको आवाज नरम भयो, “तर मलाई थाहा छ, तिमी साँच्चै बाँच्न चाहन्छ्यौ। तिमीलाई अझै जीवनले केही भन्न बाँकी छ।”

“दिपेश…” -ऊ रुँदै भनि, “तिमीलाई थाहा छ म अहिले कहाँ छु?”
“म अनुमान गर्न सक्छु…” (मौन) “नारायणी पुल…”

आयुशा चुपचाप… त्यो मौनतामा नदीको आवाज, उसको सास, र दिपेशको स्वर मिसिएको थियो।

“आयुशा… कहिल्यै पनि पुल अन्त्यको प्रतीक होइन, त्यो त यात्रा जोड्ने मार्ग हो। तिमी पुलमा छ्यौ भने, यसको अर्थ तिमी दुई किनारामध्ये बीचमा छ्यौ -एउटा तिमीले छोड्न खोजेको अँध्यारो, र अर्को तिमीले भेट्न खोजेको उज्यालो।”

आयुशा बोली “तर म भित्रै मरेकी छु, दिपेश।”

“म विश्वास गर्दिन,” -दिपेशले भन्यो दृढ स्वरमा, “तिम्रो आवाज अझै बाँचिरहेको छ। त्यो आवाज जसले कहिल्यै हार्दैन। म फर्कंदैछु, मलाई भेट्नु।
यो मेरो जन्मदिनको इच्छा हो –तिमी फेरि बाँच।”

त्यो वाक्यले उसलाई टुक्रा–टुक्रा गर्‍यो। “म तिमीलाई भेट्न चाहन्छु, तर…”
“तर केही होइन,” -दिपेशले रोकिदियो, “तिमी बाँच्यौ भने, म भरोसाको अर्थ बुझ्नेछु।”

त्यो फोन त्यहीँ “The Last Call” बन्यो एक यस्तो कल, जसले मृत्युको निर्णयलाई जीवनमा परिवर्तन गर्‍यो।

फोन काटिएपछि आयुशा केही बेर उहीँ उभिईरही।
नदी अझै बग्दै थियो, तर उसको मन स्थिर हुँदै गयो।
उसले पुलको रेलिङ समाती, गहिरो सास लिई –
पहिलो पटक जस्तो लाग्यो, त्यो सासमा बाँच्ने इच्छा छ।

“सायद म बाँच्न सक्छु,” उसले बिस्तारै भनिन्, “सायद म फेरि उठ्न सक्छु।”

उसको आँखा बन्द भयो, आँसु रोकिए। कपाल हावाले उडाउन छोड्यो, तर अनुहारमा शान्ति फर्कियो। ऊ उठि। मोबाइल खोली, दिपेशको म्यासेज आयो  –“Tomorrow, 8 AM – Arrival Hall. I’ll wait.” आयुशा मुस्कुराई।
रात १२:२९ :उसले नदीलाई हेरी, मनमनै भनि -“धन्यवाद… तिमीले मलाई फेरि सम्झाइदियौ कि म अझै बाँची रहेकी छु।”

अर्को बिहान

सूर्य उदायो। नारायणीको पानीमा सुनजस्तै झल्को।
त्यो पुलमा अब आयुशा छैन। त्यो रातको आत्महत्या केवल एक “अन्तर–संघर्ष” बनेर बाँकी रह्यो।

ट्याक्सीको सिटमा बस्दै, हातमा सानो फूल समाएर ऊ भरतपुर एयरपोटतिर गइरहेकी थिई। ऊ मुस्कुराइरहेकी थिई, आँखा रातभर रोएको संकेत दिइरहेका थिए, तर ती आँखामा पहिलो पटक, जीवन देखिन्थ्यो।

त्रिभुवन अन्तर्राष्ट्रिय विमानस्थल, बिहान ८:०५।
दिपेशले मोबाइलमा हेर्दै मुस्कुरायो।

“आयुशा – Incoming Call.”

फोन उठ्यो -“हेलो…” त्यो स्वरमा जीवन थियो।

“म आउँदैछु… पुलबाट होइन, अब बाटोबाट।”

दिपेशको आँखा रसायो। “स्वागत छ, आयुशा।”

नारायणी पुलको रात एक रहस्यमयी थियो,
तर त्यो अन्तिम The Last Call :एक पुनर्जन्म बन्यो।

• कहिलेकाहीँ एक फोन, एक आवाज, एक व्यक्ति -जीवन र मृत्युबीचको सिमाना तोड्न पर्याप्त हुन्छ। “The Last Call” -एउटा सम्झना हो कि मृत्यु भन्दा पनि बलियो कुरा “माया” हो।