नियतीच देणं

तापल्या मातीत जीव, कोमेजून गेला।

मातीत निजलेला दाना, गुदमरून गेला।।

कधी पडेल पाऊस, कधी भिजल ही माती।

जीव बाहेर पडण्या, कधी प्रसवेल माती।।१।। 

 फुलारोनी आली काय, कळी हळूच खुलली।

पावसाच्या मिलनानं, धरा गालात हसली।।

टरारली भुई सारी, प्रीत मनात लाजली।

नऊ महिन्याचं पोट, जशी  गर्भार माऊली।।२।। 

 तापल्या मातीस ओढ, पावसाची होती।

बीज अंकुरण्यासाठी, भेट मिलनाची होती।।

माती अंकुरला दाणा, पोट मातीच फाडून।

दोन हात जोडलेली, करी देवाजीच्या ध्यान।।३।।