तिची कविता

लडिवाळ पैंजण घालून

प्रतिभेचे आगमन

उंचबळून येते तिचे मन

खुलते मनप्रांगण

घड्याळाचा कर्कश गजर

बंद करावा लागतो

डब्याचा बेत दिसू लागतो

चहा ठेवावा लागतो

कधी गाडी चालवतानाही

सुचतात काही ओळी

सखी मनोमनी सुखावते

लिहीन फावल्या वेळी

मस्टर आँफिस काम बाँस

 तालात नाचवतात

दूध भाजी खरेदी करता

 नाकी नऊ येतात

कडक चहा प्यायल्यावर

सगळा शीण जातो

पेन वही पुढ्यात घेऊन

शब्द शब्द उमटतो

आता झकास मूड जमलेला

शब्दमेळ खुललेला

ती असते शब्दप्रांगणी

शेवट हाती आलेला

तोच नवरा मुले येतात

फर्माईश करतात

हसून होकार देते सखी

किचनच्या प्रांगणात

सर्व आटपून झाल्यावर

पुन्हा एकदा साधना

पूर्वीसारखे न सुचल्याने

अपूर्ण मनोकामना

बाई कविता करते म्हणजे

सर्व व्याप सांभाळून

रुसली कधी प्रतिभा तरी

हळुवार कुरवाळून