पाऊस आणि तू

    पाऊस आणि तू मला नेहमीच सारखे वाटतात...

     तो कधी बरसेल याचा नेम नसतो..

     तू कधी चिडशिल याचा थांगपत्ता नसतो..

     पाऊस पडताना होतो विजांचा कडकडाट...

     तू चिडताना होतो मेघरुपी शब्दांचा गडगडाट...

      धो-धो एकदाचा तो बरसून जातो...

       तू देखिल तसाच मनमोकळा होतो...

    

पाऊस बरसून गेला की सर्वत्र स्रुष्ट्री ची नवलाई..

तूझे बरसून झाले की घरात देखिल शांताई!!

  

काय सांगू मना..पाऊस मला फार आवडतो..

त्याचातो गडगडाट, तो बेधुंद बरसतो..

देखील पहिल्या पावसासारखा माझ्या आयुष्यात अवचित आलास...

धरित्रीला ओढ पावसाची...

माझ्या अंतरीला ओढ तुझ्याच प्रीतीची..

 नको नको म्हणता आपली प्रीत जडली..

 पहिल्या नजरेने आयुष्याची दिशा बदलली...

कोण म्हणत ठरवलेल्या विवाहात प्रेम होत नसत??

आपल्या उजवल आयुष्यासाठी ते आर्शिवादांच आंदण असत..

पत्रिका जुळली,किती गुण जुळले याला महत्त्व नसते...

मनांच्या जाणिवांचे नाते आयुष्याभर पुरते...

  

अनोळखी मने कधी एकमेकांची होतात हे कळतच नाही...

पाऊस आणि विजांसारखा त्यांच्यात फरकच उरत नाही..

 

पतीपत्नीच्या सुर्वणमयी नात्याला प्रीतिची रेशीम गुंफण...

कधी तू पाऊस होऊन धो धो बरसणार...

कधी मी विज बनून कडकडाट करणार...

आयुष्यभर मात्र असेच होत राहणार..

संसारवेलीच्या आपल्या फुलांनाही तारुण्यात याची जाणीव होणार...

 

पाऊस आणि पृथेसम गौरी-मंगेशची जडली प्रीती...

जन्मोजन्मीच्या नात्यांना मिळाली सौभाग्याची पोचपावती...!!