കവിത :കറുത്തഭൂമി.രചന :ബിനു.R

സൂര്യൻമാനത്തുകനച്ചുനിൽക്കവേ,

മണ്ണിലും വീണ്ണിലും തീഗോളങ്ങൾ

ഉരുണ്ടുരുണ്ടുപിരണ്ടു നിരങ്ങുന്നു.

മണ്ണിൻഹരിതപുതപ്പെല്ലാം കറുത്തു 

കറുത്തു കരിഞ്ഞുണങ്ങുന്നു,

രാപ്പാടികളെല്ലാം ഗൗരവമാർന്നു 

മുരളുന്നു,കെട്ടകാലമോർത്ത്.

ഇന്നലെകളിൽ കരുതിയ സൗവർണ്ണ 

സ്വപ്നങ്ങളെല്ലാം ഇന്നിന്റെമാറത്തു

മുഷ്ടിപോൽവന്നലയ്ക്കവേ,

ചെഞ്ചായങ്ങൾ നിമ്ന്നോന്നതമായ്

ചാലിട്ട് രാവിന്മേലാപ്പിൽ ലിഖിതങ്ങൾ പോൽ 

രേഖാചിത്രങ്ങളായ് വന്നുപതിക്കുന്നുണ്ട്.

ആസുരതീനാളത്തിൽ കത്തിക്കരിഞ്ഞ

ഭൂമി,കറുത്തിരുണ്ട് ഞെട്ടറ്റഹൃദയത്തിൽ

സ്വപ്‌നങ്ങൾകനച്ച വരണ്ടചിന്തയിൽ

മരച്ചതണുപ്പിൽ സ്വർണ്ണംതേടിയലയുന്നു.

അക്ഷയഗോളങ്ങൾതകൃതിയാവുന്നു-

ണ്ടിപ്പോളക്ഷരനക്ഷത്രങ്ങളി-

ലൊളിഞ്ഞിരിക്കുംശിവഭൂതഗണങ്ങൾ

മേഘക്കീറുകൾക്കിടയിൽ കൊള്ളിയാനുമായ്

ഹൂങ്കാരമാം വണ്ണം ഇറങ്ങിപ്പുറപ്പെട്ടിട്ടുണ്ട്.

കറുപ്പുപുതച്ചഭൂമിയിന്നെനിക്കായ്

മിനുങ്ങും രസംതന്നപ്പോളെനിക്കു

കുരുത്തതെല്ലാം മനോഹര-

നിറദീപങ്ങളാകവേ,തിളങ്ങുന്നയക്ഷരങ്ങൾ

കോർത്തെടുത്തുമണിമാലയൊന്നുണ്ടാക്കി

ഞാനമ്പോടുമാനത്തുനീളേ ഞാത്തിയിട്ടു

സൗവർണ്ണമിന്നുംതാരകങ്ങൾ പോൽ!.