यातना

 गर्द काळोख्या रात्री

चंद्र मातला होता

मला मिटवण्यासाठी

अंधार पसरला होता ||

आभाळ कोसळताना

धरतीही फाटली होती

अंतरीची वेदना माझी

कोणास कळली होती ||

तुटून गेल्या चांदण्या

बेचिराख मला करून

वेदनाच्या सागरात

पहाट गेली हरवून ||

उडून गेली पाखरे

घरटयाची वाट पाहून

स्वप्नाच्या रानातली

आस गेली वाहून ||

सोडून सुखाची आशा

यातना मोजत आहे

पुन्हा नव्याने जगायला

आता श्वास घेत आहे ||