सल एकटेपणाचे

पर्णहीन एक झाड

आज दिसते उजाड

कधी काळी छेडायाचा

वारा त्याला उनाड

हिरव्यागार फांदीवर

झोके घ्यायचे पक्षी

अंगावर पानाफुलांच्या

सजायच्या सुबक नक्षी

पारावर झाडाच्या त्या

गप्पा बसून रंगायच्या

फांदीवरच्या झोपाळ्यावर

पोरं-पोरी झुलायच्या

थकलेला जीव कोणी

झाडाखाली निजायचा

थंडगार छाया देऊन

झाडाला आनंद मिळायचा

काळ लोटला असा

काया वृध्द झाली

पानगळ जीवघेणी

झाडाने त्या सोसली

स्पर्श आता होईना

वारा, पाखरे नि माणसांचा

आवाजही बंद झाला आता

पारावरच्या गप्पांचा

एकटेपणाचे दु:ख हे

वृद्धापकाळापेक्षा सलते आहे

माणसांसारखे झाड सुध्दा

वेदना ही झेलते आहे