साहेब...

साहेब, तुम्हाला निरोप देताना

समस्त जनता हेलावली होती;

पत्थरासम माणसांच्या डोळ्यांतही

आसवं थिजली होती

भाजप-कमळाची वाहती गंगा 

आपण गावोगावी आणली होती;

तुमच्या नावाची जादू तेव्हा 

सर्वांनी अनुभवली होती

कपटी व धुर्त दुर्जनांना तुमच्या

जीवनात थारा नव्हता;

एक वचनी-एक बाणी असा

माणसांत तुमचा दरारा होता

आले किती गेले किती?

तुमच्यापुढे तुकवीत माना;

दगा देणारे एकटे पडले 

दारोदारी झिजवीत वाहणा

तोंडामधल्या प्रत्येक शब्दाला

टाळ्या घेणारे तुम्ही होतात;

मुर्दाड झालेल्या व्यवस्थेला 

जाग आणणारे एकमेव होतात

सरणावरती देह असता 

रुबाब मात्र तोच होता;

तेजस्वी काया-मायेचा भाव 

तेव्हाही शाबूत होता

चेहऱ्यावरचा करारी भाव 

आता पुन्हा दिसत नाही;

भेदक डोळ्यांमधली जरब

आता असत नाही

आवाजातला कणखरपणा  

आता कायमचा शांत झाला;

असं वाटतं माणसातील 

माणुसकीचा कणा मोडून पडला

अशी शान असा रुबाब

पुन्हा कधी असणार नाही;

राज-समाजकारणातला 

वाघ पुन्हा दिसणार नाही