रम्य ते बालपण.

(पंचाक्षरी कविता)

     

     दिस सोन्याचे

      चिऊकाऊचे,

      ओंजळीतून

      भरवण्याचे.

    

      गोष्टी वेल्हाळ

      आतुर बाळ,

      आईबाबाच

     त्याचं आभाळ.

      दाटे हुंकार

     हास्य शिवार,

     गूढ मायेची

     आई ओंकार.

      येई लहर

      गप्पा बहर,

     लास्टचा बेंच

     मित्र खोडकर.

     स्वच्छ आरसा

      मन कापसा,

      न दुखणारे

      तो कवडसा.

      पावसाळली

      जहाजे गेली,

      पान श्रीमंती 

      का हरवली?

     पट्टी, गुण्याची

      गुरुजनांची,

      कंपासपेटी

     ती संस्कारांची