પરમ અનુભૂતિ

દિવસ આખો સંકોચાઈને થયો,

સલૂણી એક સાંજ મસ્તાની મોજ,

આ આંખોમાં તમારી જેમ જ,

કોઈ અદ્રશ્ય અંધકારમાં લપાતું રહ્યું.

તડકાને ને ઝાકળને પ્રેમ હોય શકે,

તો જ આ ઝાકળ થાય ગૂમ,

ફૂલો સાથેના વિયોગના સંજોગે,

આ અસ્તિત્વ અમથું કપાતું રહ્યું.

આમતો કોઈજ પ્રયોજન ક્યાં હોય છે,

કદી બાગની ખીલાવટમાં,

બસ આ તો સ્વભાવગત કોઈ,

ફોરમ બની અમથું જ ફેલાતું રહ્યું.

તમોને નીરખ્યા પહેલા એ વાતની,

માની લો બસ ખબર નો'તી,

સદીઓથી વાદળ વાંહે શરમથી,

શશીમાં આ કોણ સંતાતું રહ્યું ?

પ્રથમ વરસાદેજ ખબર પડે કે,

મજબૂરી પણ સુતી હોય છે માટીમાં,

અચાનક જ અમીછાંટણે આ,

ધરતીમાંથી કોણ આમ મહેકતું રહ્યું ?

આ બધું કેમ ક્યાંથી લખાતું રહ્યું,

હજુ સુધી કંઈ ખાસ ખબર નથી,

પણ તપાસમાં ખબર પડી કે,

ખુદ મુજ મહીથી કૈક ઓછું થતું રહ્યું.

મારી આ પલ પલ ની "પરમ"

અનુભૂતિ ને આ બંધ નયન થકી,

કોણ મારા રુદન અને હાસ્યમાં,

આમ "પાગલ" બનીને પ્રગટી રહ્યું ?