रम्य सोहळे

गर्भरेशमी अरण्यातली वाट मनोहर सजली होती

निळी जांभळी फुले उमलली स्वर्गासम ती भासत होती

शाल धुक्याची मृदू मुलायम धरतीवरती पसरत होती

देवलोकची जणू अप्सरा शीत धरेला लिपटत होती

तृणपात्यावर दवबिंदूंची माला चमचम चमकत होती

नभामागुनी त्यात भरीला रविकिरणांची जादू होती 

मीलन होता रवी धरेचे शाल हळू ती विखरत होती

भान हरपुनी बघता सारे सृष्टी सलज्ज हासत होती

चिमण्या चोचीमधले चिवचिव ऐकत तरुही जागत होती

वेलींवरती फुले उमलता धरा सुगंधित झाली होती

मधू वेचण्या सुमनांवरचा भ्रमरांचीही भिरभिर होती

किमया सारी नयनरम्य ही दृष्टीपुढती बहरत होती

नसे स्वप्न हे खरेच सारे वसुंधरेवर विलसत होते

चित्रकार ते रंगच अलगद कुंचल्यातुनी शिंपित होते

नव्या ऋतूंचे नवे सोहळे गोंडस लोभस वाटत होते

निसर्गातले प्रसन्न क्षण हे मनास गंधित मोहित होते