માનવી ખુટ્ટેલ છે

ભીતરેથી માનવી ટૂટેલ છે,

શ્વાસ એના કાયમી વંઠેલ છે.

સાગરો ક્યાં પાર અમસ્તાં થાય છે,

એ જ ઇશ્વર આપણો ટંડેલ છે.

કર્મ કરતો ના કદી સારાં હવે,

એટલો આ માનવી ડંડેલ છે.

દર્દ જાણે ના કદીયે પારકું,

લાગણી નામે ઘણો ફૂટેલ છે.

જાત છોડી સાચવે ના કાંઇ પણ,

આજનો આ માનવી ખુટ્ટેલ છે.