ઉમ્મીદ..
ઉમ્મીદ..
1 min
1.3K
ન થઈ શક્યો કદી પણ તરજુમો વરસાદની ભીની ભાષાનો
રહ્યો મોહ આજીવન ભીના ભીના એક ટહુકાની આશાનો
પીસાયો મહાનગરની લાગણીશૂન્ય પથ્થરોની ઘંટીમાં રોજ
આશામાં ને આશામાં લંબાયો દોર જિંદગીની નિરાશાનો
ડૂમો વેદનાનો અંતે વરસી પડ્યો અશ્રુધાર બનીને આંખોથી
ને થયો મૌન પ્રહાર ફરી એક નવી હાર અને નવી હતાશાનો
રૂંધાયો શ્વાસ મજબૂરી અને મર્યાદાની વચ્ચોવચ્ચ અચાનક
ને ન પ્રગટી શક્યો શબ્દ કદી પણ બની શોર નિસાસાનો
જેટલા દેખાય છે આદમી ને ઔરત એટ એટલી અહીં કથાઓ
કિસ્સો બની હુંયે હંમેશા ચર્ચાતો રહ્યો તકદીરના તમાશાનો
નહીંતર શું હતું ગજું અર્જુનનું મહાભારત મધ્યે તમે જ કહો
ઈતિહાસ જ છે સાક્ષી આવા કણસતા કમનસીબ કિસ્સાનો
અટવાયો એકલવ્ય બનીને જાતિવાદના જંગલમાં સદીઓથી
છે કંઈ દ્રોણાચાર્ય જવાબદાર આવી દરેક દિશા અને દશાનો
કાળમીંઢ પથ્થરની તિરાડના અંધકારમાં સૂતી હતી ઉમ્મીદ
હવે આવનારો સમય હતો કૂણી કૂંપળના જોમ અને જુસ્સાનો
આગાહીઓમાં અટવાતો રહ્યો બંધાઈને 'પરમ' વાદળોમાં
ને કદી ન વરસી શક્યો બની 'પાગલ' વરસાદ ચોમાસાનો