સ્પૃહાઓનું અરણ્ય

આ લાગણીના દરિયામાં વેદનાની ભરતી,

જુઓ લાશ એમાં સદૈવ વિશ્વાસની તરતી !

છે આ પ્રેમનું બેબૂઝ કળીયુગી મહાભારત,

જ્યાં દ્રૌપદી જ દ્રૌપદીના ચિરહરણ કરતી !

એક ઈચ્છાઓનો જ્વાળામુખી સતત સળગે,

જ્યાં અભિપ્સાઓ હિમની જેમ એમાં ઠરતી !

વસંતના આગમન પહેલાં જ જુઓ અને કહો,

કુમળી કળીઓજ મરુસ્થલમાં શું કામ ખરતી !

બરફ જેવા માનવીનું અંતર ટટોલો તો ખરા,

કાયમ કદી ન બુઝતી એવી આગ ત્યાં ઝરતી !

સ્પૃહાઓનું એક સળગતું અરણ્ય ભીતર જુવો,

હજુ એક પૂર્ણતા ન પામે ત્યાં તો હઝારો મરતી !

ને આ મંદમંદ વાતા સમીર સથવારે આવી ચડી,

તારી યાદની ઠંડી લપટો મુજ આસપાસ ફરતી !

ને પછી એમાં નિખરીને નીરખું ખુદને આયનામાં

તો "પરમ" વાંહે "પાગલ" જાત મારી સદા મરતી !