ପ୍ରେୟସୀ ପାଇଁ ପଦେ

ମତୁଆଲା ମନ୍ଦ ମଳୟ

ତୁମ ସ୍ପର୍ଶ ଶିହରଣ

ଲୋମେ ଲୋମେ ତୁମେ ସଞ୍ଚରି ଯାଅ ଗୋ

ଭରି ପ୍ରେମ ଆହ୍ଲାଦନ ।

କୋମଳ ଚମ୍ପାର କଳିକା

ତୁମେ ଗୋ ଶ୍ୱେତ ବରଣା

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ତୁମ ଫୁଟେ ଶତଦଳ

ଭରି ନବ ଉନ୍ମାଦନା ।

ସାଗରର ନୀଳ ତରଙ୍ଗ

ଖେଳିଯାଏ ବେନି ନେତ୍ରେ

ଅଜସ୍ର ଢେଉର ଅସ୍ଥିରତା ନେଇ

ଢ଼ଳ ଢ଼ଳ ମୋହ ସୂତ୍ରେ ।

ପୂର୍ଣ୍ଣମୀ ରାତିର କୌମୁଦୀ

ସତେ ତୁମ ମୁଖ ଶୋଭା

ଝିଲ୍ ମିଲ୍ ଝରା ଜୋଛନା ସତେ କି

ଛିଟିକି ପଡ଼ଇ ଆଭା ।

ସ୍ପନ୍ଦିତ ଅଧର ଯୁଗଳ

ଗୋଲାପ କଳିକା ସମ

ହୃଦୟ ପ୍ରାଣରେ ସ୍ପନ୍ଦନ ବଢ଼ାଏ

ସଙ୍ଗେ ହୁଏ ମତିଭ୍ରମ ।

ବୀଣାର ମଧୁର ଝଙ୍କାର

ତୁମ କଣ୍ଠର ନିର୍ଯ୍ୟାସ

କଳ କଲ୍ଲୋଳେ କି ଧାବଇ ତଟିନୀ

ଏତେ ମିଠା ତୁମ ହସ ।

ଲାଜକୁଳୀ ଲତା ସମ ଗୋ

ଛୁଇଁଲେ ଝାଉଁଳି ଯାଅ

ସରମେ ନରମ ଅଧଃ ଅଧରକୁ

ଦନ୍ତ ମଧ୍ୟେ ଚାପି ଦିଅ ।

ଲଜ୍ୟାସିକ୍ତ ଚାରୁ ଚାହାଣୀ

ହସ ହସ ଭରା ମୁହଁ

ଆରକ୍ତିମ ତୁମ କୋମଳ କପୋଳେ

ଭଉଁରୀ ଖେଳାଇ ଦିଅ ।

ଆଷାଢ଼ର ତୁମେ ସତେ କି

ଅମାନିଆ ବାରିଧାରା

ଝରିଯାଏ ଦେଖ ମୋ ମନ ହୃଦୟୁ

ପ୍ରେମର ଫଲ୍ଗୁ ଧାରା ।

ଭାବ ଉଦ୍ରେକ କାରିଣୀ

ତୁମେ ଗୋ ମନ ମାନସୀ

ତୁମ ବିନା ବୃଥା ସବୁ ସପନ ମୋ

ତୁମେ ମୋ ପ୍ରାଣ ପ୍ରେୟସୀ ।

ଆହା ତୁମ ରୂପ ଲାବଣ୍ୟ

ନାହିଁ ତାର ପଟାନ୍ତର

କବିର କଳ୍ପନା ଶେଷ ଯେଉଁଠାରେ

ଆରମ୍ଭେ (ତୁମ) ରୂପ ସମ୍ଭାର!