କାହିଁକି ଗୁମାନ

ଏହି ବିଧାତାଙ୍କ ଖେଳ ଲୀଳା ଘର

ପ୍ରଭୁ ଏଠି ସୂତ୍ରଧର

ମାୟାର ଲହରି ନିରନ୍ତର ଭାଙ୍ଗେ

କିପରି ହୋଇବ ପାର ।

ଏକ ମାତ୍ର ପଥ ଦୃଶ୍ୟ ଯଦି ହୁଏ

ଜୀବନରେ ପ୍ରଭୁ ପାଦ

ସେ ଚରଣେ ଯେବେ ଲୟ ରଖି ଥିବ

ଲିଭି ଯିବ ପରମାଦ ।

ଗୁମାନ ନକରି ସ୍ନେହ ପ୍ରେମ ଧରି

ନିତି ଚାଲୁ ଥିବା ସୁଖେ

କେହି ତ କାହାରି ନୁହେଁ ତ ଭଗାରି

କାହିଁକି ରହିବା ଦୁଃଖେ ।

କର୍ମ ଅନୁସାରେ ଫଳ ଫଳି ଥାଏ

ଏ କଥା ନିରାଟ ସତ

ସେହି ଭାବନାକୁ ହୃଜୟେ ରଖିଲେ

ଲଭିବ ତରିବା କାତ ।

ଯାହା ପାଇଁ ଆମ୍ଭେ ରୋଦନ ଭାସିବା

ଯିବେ ନାହିଁ କେବେ ସାଥେ

ମିଛ ସବୁ ଏଠି ଲୁହର କାହାଣୀ

କେହି ଆସେ ନାହିଁ ପଥେ ।

ଜନ୍ମରୁ ଶ୍ମଶାନ ଅଭିନୟ କରି

ଯେବେ ଆସେ ଯବନିକା

ସେ ବେଳେ ଦେଖିବୁ କେହି ନୁହେଁ ତୋର

ସଂସାରେ ତୁହି ତ ଏକା ।

ତୁଣ୍ଡ ଝାଳ ଧରି ମୁଣ୍ଡ ଓଦା କରି

ଅର୍ଜନ କରିଲୁ ଯାହା 

ଲୁଟି ନେଲେ ତୋର ଯେତେ ଆପଣାର

କହିଲେନି ପଦେ ଆହା !

ସ୍ଵାର୍ଥପର ଏଇ   ଦି ଦିନ ଦୁନିଆଁ

ଜାବୁଡ଼ି ଧରନି ମହୀ

ରକ୍ତ ମାଂସ ଗଢା     ଗରବ ମନକୁ

କେହି ନକରିବେ ତ୍ରାହି ।

ଏକା ତୋର ସାଥୀ ସେହି ଚକା ଆଖି

ସେ ଯଦି ଖୋଲିବେ ଦ୍ଵାର

ଭବ ରଙ୍ଗ ଭୂମି    ସୁଖରେ ଛାଡ଼ିବୁ

ହରି କରୁ ଥିବେ ପାର ।