तू आणि तूच

तू असलीस नाराज की....

खूप चुकल्यासारखं वाटतं

तुझा अबोला घालतो घिरट्या

जग निखळल्यासारखं वाटतं,

तू असतेस, तू आहेस म्हणून

स्वन फुलपंखी होतात, अन् ...

उडू लागतात किती अलवारपणे

माझ्या लहानग्या नभात...

तू रुसलीस की रुसतात ऋतू

रुसतात दिशाही!

निलगर्भि आकाशहि !

रुसते माझं अंगण फुलवणारी तुळस...

रुसतं माझं देवघर..

रुसतात माझे शब्द माझ्यावर,

अवघं जगणंच होतं, दुष्काळग्रस्त

......….....

मग तू हसतेस...

आणि क्षणात येतात मृगधारा

आणि वाळवंटाचं होतं गच्च रान,

हिरवीकंच गहिरी हिरवाई फुलू लागते,

मृगात येतो श्रावण,

श्रावणात येतो लख्ख दीपोत्सव,

दीपोत्सवात येते रंगपंचमी

कितीतरी रंग उधळत....

अवघे ऋतू, अवघे रंग, अवघे उत्सव

मी अनुभवतो एकाच वेळी,

माझ्या त्याच लहानग्या नभात,

माझं आकाश गच्च भरून जातं अशावेळी !