Library
थिगळ
थिगळ
बाप म्हणे शिक लेका
दार ज्ञानाचे ऊघड।
माझा फाटलेला ड्रेस
त्याला थिगळ-थिगळ।।धृ।।
मी पोर गरीब-गरीब
माझ्या पोटामंदी भूक।
माझी आई म्हणे पोरा
शोध पुस्तकात सुख।।
वेड पुस्तकाचं मला
केलं जगाच्या वेगळं।।१।।
आगगाडीत मलाही
रोज रोज बसा वाटे।
चित्र पुस्तकात होतं
सपान मन थाटे ।।
बिना चप्पलीचा पाय
काटा रूते, येई कळ।।२।।
राब-राबून शेतात
शिकवती माय-बाप ।
पोरं शिकत नाहीत
होती आस्तीनाचे साप।।
मी होईल साहेब
शिक्षणात मोठं बळ।।३।।
पोरं,पोरी मले हासे
लोक वेडा म्हणे मले।
शिकून मोठे-मोठे
म्हणे किती वाया गेले।।
झालो जरी मी हताश
मनी होती तळमळ।।४।।
माय-बापही थकले
आजवर कष्ट केले।
पुस्तकासाठी माझ्या
त्यांनी सुख नष्ट केले।।
आज साहेब मी झालो
त्यांच्या मेहनतीचे फळ।।५।।
शब्द-शब्द विनतांना
कविमन विनवते।
शिकुन व्हा रे मोठे
भविष्य खुनवते।।
आई-बाबांचं सपान
नका करू मृगजळ।।६।।
शिवक्रांतीची प्रतीक
शिव-शाहूंची पथिक।
शिवकवीची कविता
खंडे पाखंड सटीक।।
व्यथा दिनांची मांडते
मला वाटे हळहळ।।७।।
