सांजवेळचा प्रहर

आयुष्याच्या हिशोबाची रोज जुळवाजुळव करता करता

कधी ही सांजवेळ दाराशी येते कळतच नाही     

तो रवी मावळतीला जाताना सुद्धा 

कितीतरी गोष्टी शिकवून जातो नाही का??

तो उगवतीचा रवी नवी स्वप्न पहायंला सांगतो 

तर मावळतीचा रवी

रोजं नवी उमेद देऊन जातो

एक नवा दिवस नव्याने सुरू करण्याची. 

हा सायंकाळचा प्रहर रोजचाच तसा 

तरीही प्रत्येक सायंकाळ कितीतरी वेगळया 

अनुभवांची अनुभूती देऊन जाते

लख्ख चांदण्या रात्रीची भूल 

तर सर्वांना चं पडते

पण कधीतरी मला ही धुंद सायंकाळ 

ही वेडी करते

लेखणीने कागदावर 

काही शब्दं उतरवण्याआधीचं 

मनात एक कविता लिहून ठेवते. 

रोज जुळवाजुळव करता करता 

कधी ही सायंकाळ दाराशी 

उभी येऊन राहते

हे कळतं देखील नाही 

आणि मगं रोजच्या दिवसाला

मनाशी कवटाळून 

एक नवा परतीचा प्रवास सुरू होतो

हा परतीचा प्रवास तसा रोजचाच ठरलेला 

तरीही प्रत्येक वेळी 

हा सायंकाळचा प्रहर 

नवा वाटू लागतो. 

खरतरं आसमंतात पसरलेले

ते मावळीचे रंग अगदी ओळखीचे असले 

तरीही कधी कधी तेचं रंग

अचानकपणे अनोळखी भासू लागतातं 

ती लाल पिवळसर रंगाची छटा 

कधीतरी उगाचचं खिळवून ठेवते

आपल्याला स्वतःमध्ये 

आणि त्या पक्ष्यांचा किलकिलाट 

कानाला खूप सुखद वाटू लागतो