सागरगाथा

फेसाळतो

उधाणतो

आपुल्याच

तोऱ्यात तो

तो विषय

कवितेचा

प्रियकर

सरीतेचा

जलधि तो

तो सागर

नाम त्याचे

रत्नाकर

अंतरात

लपवले

मोती,शंख

नि शिंपले

सजीवांचा

रहिवास

मीठ, मासे

देण खास

कोळी त्यास

भजतात

श्रीफळही

अर्पितात

हळू येतो

काठावरी

गुदगुल्या

पाया करी

जरी होता

क्रुद्ध फार

माजवितो

हाहा:कार.