प्रतिक

समज गैरसमजांची 

दाट विणली गेलेली जाळी,

अचानकच दोघांमधली!

ढगांनी दाटलेलं आभाळ

झाकाेळून आलेलं अन्

सर्वत्र पसरणारा अंधार!

सारं काही धुक्यागत

अस्पष्ट, अदृश्य , गुंतागुंतीचं!

सायंकाळी ती त्याच्या घरी आली, 

गलबलून गेलेली, हतबल 

सारं आभाळ ढवळून निघालं... 

अन् कोसळला... मुसळधार पाऊस!

ती परत निघाली तेव्हा... 

बाहेरचं आकाशही निरभ्र झालेलं, 

स्वच्छ , नितळ, सदृश्य, स्वच्छंद!

एक हळवी

कोवळ्या उन्हाची तिरीप...

ढगाआडून डोकावताना,

मंद हसत होती..!