फजिती राजाची

एक आटपाट नगर

नाव त्याचे आनंदपूर

आनंद तिथे ओसंडून वाहे

नि सोन्याचा निघे धूर

आनंदपूरचा राजा आनंदसेन

होता मोठा मजेशीर

भरभराट होती खजिन्याची

पण राजा नव्हता शिस्तशीर

सूर्य डोक्यावर येईपर्यंत

राजा झोपून राही

भराभर आदेश देऊन

नोकरांची धावपळ पाही

राजाच्या जेवणाचा 

होता भलताच थाट

चांदीच्या ताटात असे रोज

पंचपक्वानांचा घाट

राजा मग निघे

मारायला राज्यात फेरफटका

प्रधानजी मग

विसावत दोन घटका

राजाला येताना पाहून

प्रजेची धांदल उडे

राजा जनतेला देई

उपदेशाचे धडे

एकदा दुपारी

राजा निघाला फिरायला

स्वारी होती खुशीत

सारी भरभराट पाहायला

राजाचा घोडा

पांढराशुभ्र छान

वेग त्याचा वीजेसारखा

राजाला वाटे अभिमान

रामू शेतकरी येत होता

शेतातून गवत घेऊन

पाहताच ते लुसलुशीत गवत

घोडा गेला उधळून

घोड्याचे ते रूप पाहून

रामू खूप घाबरला

गवताची मोळी घेऊन

पळतच तो सुटला

राजाला उडवून लावत

घोडा पळू लागला

चिखलात पडून राजाचा

भलताच अपमान झाला

रामू पुढे नि घोडा मागे

घोड्यामागे पळे राजा

आगळीच ही वरात पाहून

खो खो हसत होती प्रजा

पुढून येणाऱ्या सैनिकांना

सारा प्रकार कळला

पळत जाऊन त्यांनी 

आधी रामूला पकडला

गवताची मोळी घोड्यापुढे टाकली

घोडा झाला शांत

चिखलाने माखलेला राजा पाहून

साऱ्यांनाच पडली भ्रांत

झाला प्रकार पसरला

वाऱ्याच्या वेगाने

राजाने रोजचे फिरणे

बंद केले रागाने

अति आत्मविश्वास

राजाला भोवला

एकटेच फिरण्याचा मोह

त्याने आता आवरला

प्रजेने सोडला

सुटकेचा निःश्वास

परंतु लाडक्या राजावर

होता त्यांचा विश्वास

राजाही आता 

वागू लागला जबाबदारीने

प्रजेची कामे

करू लागला आनंदाने

राजाने आपल्या वागण्याने

सर्वांना खूश केले

असे हे आनंदपूर

आणखी आनंदी झाले