વ્હાલુડા

તારી એક ડગલી-પગલીને ખાતર,

આ શરીર પર મૂકાઈ કૈક કેટલીય કાતર.

હસતાં મોઢે વિતાવી વેદનાંની રાતો,

કલ્પી તારી કેટલીય સુંદર વાતો.

કંકુના મે તો મૂક્યાં કાગળ,

ભીની આંખે ભીખ દેવ આગળ.

છ દિવસનો સાથ રાખી,

વ્હાલુડા તે'તો આંખ મીંચી નાંખી.

પથ્થર એટલા દેવ કર્યા,

ઓરતા તોય અધૂરા ઠર્યા.

જીવનાં કટકા જીવ છોડી ચાલ્યો,

જીવતા જનનીને મારી ચાલ્યો.