વચન (એહેદ)

બધાને વચન આપતાં મન ખચકાય છે,

તને ઇઝહાર કરતાં દિલ શરમાય છે.

સાંજના તારી કમીથી આંખોમાં છે નમી,

જીંદગી તારા વગર આમ-તેમ ભટકાય છે.

શાંત સાગર હોય તો ગહેરાઈ ક્યાંથી માપીએ,

મોજ જોવામાં ઉછળતાં તરંગો અફળાય છે.

ગયા તેઓ યકલખત છોડી મને ,

ને હવે રફતાં-રફતાં આવતાં પણ અચકાય છે.

તોહમત હતો એનો કે છું હું નુકતાં-ચીં,

ને હવે મારા મુરવત પર પણ અકળાય છે.

સુર્ખ રુકસાર તારા જાણે મહવ-એ-એહેદ,

એ "શાદ" એના પર એહેદ-એ-રિફાકત લટકાય છે.