સૃષ્ટિ ઐશ્વર્ય….

વિધાતા વિશ્વતારું જટિલસું કૌતુકોથી મઢ્યું

અલોપાય તત્ત્વે સમાઈ સહજ મહાભૂત તટે

ઊષા, મધ્યાન્હ ને સંધ્યાના ભીન્ન વેશો 

અતિમસ્તીથી ઢળે આ રાતને, શીતળતા નીરવ રમે

તપ્યો જલધિ તું, વિસરવા જગનો ખાર દિલે

સંવારે સૃષ્ટિ ઐશ્વર્યથી કે વૈભવ ગુંજારવ ધરે

ખર્યા પાન શુષ્ક થઈ; ત્યાંતો સજતી આ કૂંપળો

ખીલ્યા પૂષ્પ રંગે ; પોષતા બીજ ગૌરવ ઋણે

હું જ વિરાટ; હું જ વામન, દે દાખ વૃક્ષ બીજનો

થા જે સરળ, મંત્ર જપતું અટ્ટહાસ્યનું પગરવ ધમે

અસ્ત ગૂઢ ને આ ઉદય ચક્રે, તું હિતૈષી સદાને

આ ‘દીપ' યાત્રા, ધરે અવિરત કલરવ જગે